01. Animal Collective - Feels [FatCat/PIAS]

"The words cut open"

Krijg nou tieten (of ballen, hangt ervan af hoe je eruit.....kwam knallen)! Een vrolijk klinkende plaat in mijn top tien, op plaats één nog wel. Maar dit was onvermijdelijk, dit is de plaat van de lach. Hier wordt mijn hart een HART. De dagen pompen langs de kleppen, dromen vullen mijn aderen met wensen die nooit zullen uitkomen. De binnenkanten van mijn oogleden bieden een schuilplaats maar ik wil licht, helderheid, de zon verdomme. De nazomer was voor Feels. Ik reikte met mijn vingertoppen naar gevoelens en zij reikten met hun vingertoppen naar mij. Ik groeide in dat gevoel, ik werd één met haar verleidingen.

"Sail away forgotten and to touch was almost heaven"

Aanrakingen drongen diep mijn ziel binnen, die glimlach was goud waard. Vallen, opstaan de wereld werd kleiner. Jij, ik, Feels, maar zo veel ontglipte mijn verstand. Realiteit werd bijzaak, de droom werd mijn huis. De nu of nooit tragiek werd een levensmotto. Feels de surrealistische soundtrack, de gekte op het stokje dat mijn vingers angstvallig omklemden.

"Well I've given up lips and simple treasure"

Vergeten is ook leven, wegstoppen is soms noodzaak. Hoeveel Animal Collective hieraan heeft bijgedragen is slechts gissen naar iets waar je het begin noch het eind van snapt. Animal Collective beweegt slechts vooruit en dat is vaak de beste manier. Omgeven door een waas van backporch sentimentaliteit is de lach bitterzoet maar wel hartelijk en vooral ongeremd. De mogelijkheden zijn eindeloos, je hebt het zelf in de hand. De kracht van het viertal ligt in een ogenschijnlijke tegenstelling, ze bespelen de bekrompen geesten doordat het continu lijkt of ze het spoor bijster zijn. Ze werpen een rookgordijn van naïviteit op dat op zich al één dimensie van het plezier vormt. De 'werkelijkheid' is dat hier een zorgvuldige route wordt uitgestippeld, een die nooit eerder bewandeld is. Het is zoals ze hetzelf toegeven, Noah (Panda Bear): "I have no desire to do anything that's been done before, or do anything retro at all. It just doesn't feel exciting to me. I think we're reaching for something that isn't quite there yet."

Dronken van de indrukken, de realiteit een ver verleden. Een staat van bijna-synesthesie wanneer titels als 'Purple Bottle' voorbij drijven. De paarse walm van weer een droom. Keurig op zijn plek in een hoekje kronkelt de essentie van gospel, gelukzalig van herkenning. Een glimps speelsheid blijkt een heuse speeltuin, de glimlach van een kind een poort naar euforie. Voldaan maar verlangend reizen we voort, tevreden met onze gidsen en comfortabel in onze honger. Voor nu is het genoeg geweest, hier zeg ik..

"THANK YOU FOR THE PAIN!"

---

Dit was het dan voor 2005! Iedereen een mooi uiteinde gewenst en op naar 2006 met nieuwe dromen en nieuwe moed. Salut!

02. Paavoharju - Yhä Hämärää [Fonal/Clear Spot]

Soms schieten woorden tekort. Is de muziek sneller dan taal. Op zoek naar vreemder verwacht ik dit niet. Vreemd betekent vaak minder luisterbaar, of slechts luisterbaar met een getraind setje oren. Snobistisch, tsja, het is gewoon zo. Je reist van Orthrelm naar Abruptum omdat je de reis zo fascinerend vindt, niet omdat je zo lekker kunt eten tijdens die muziek. Muziek is pure beleving, met alle symbolen en tekens die erbij horen. Alles inslikken, niks laten liggen. Steeds meer, steeds dieper, steeds 'onluisterbaarder'. De reis liep richting Finland, meer dan eens. Avarus (stijldobberaars), Islaja (een ander sneller-dan-taal fenomeen), Es (de stijlpuzzelaar), Lau Nau (psyque akoestique) enzovoorts, enzovoorts. De grond is vruchtbaar, de vruchten zijn zoet, de nadorst is onstuitbaar.

Paavoharju lijkt niet te bestaan, een schaduw van hoe de wereld eruit zou moeten zien. Een schim van popmuziek, een bries Bollywood, inheemse folk, stoffige electronica. Spiritualiteit (een drijfveer van deze Finnen) is vaak een strop om de nek van veel artiesten, Paavoharju lukt het om dat juk te ontstijgen. Ze bestaan buiten het bereik van iedereen, ze zweven van fantasie naar fantasie, fluisterend in je oor: “hou me vast / leg mijn hoofd stil op mijn schouder / hou me vast / streel...”, fuck..verkeerde cd...foute fantasie..fout, fout.

**

Zonder dollen, terug naar af. Naar de reinheid van het Finse platteland. Los van Westerse pretentie leeft een groepje muzikanten. Paavoharju, ze noemen zichzelf born again christenen die middels muziek hun geloof verkennen. Kan gebeuren, we dwalen weet u nog. Maar het is niet de essentie in mijn beleving. De muziek transcendeert aan hun gemeenschappelijke overtuiging. Dat gebeurt al tijdens de opening, 'Ikuisuuden maailma', een lichte golf synthesizereffecten wast zachtjes over mijn voorhoofd. Stemmen dwalen door mijn onderbewustzijn. Aan de rand van een diepblauw meer spoelt een naakte stem en omgeving onafscheidelijk met elkaar verbonden, een schoonheidspact. Een diepe onschuldigheid die meer wil zijn, die misschien zelfs stout wil zijn maar die wereldse gradatie nooit bereikt. Ze bestaat niet echt, illusie.
Dan een straal stoffig licht...

"Oksa taipuu (the branch bows)
hipaisee veden pintaa (skims the surface of the water)
kuvajaisein rikkoen (breaking my reflection)
kuvas esiin saa (your image it reveals)"

...waar Björk ophoudt danst een nieuwe stem. De bloesem huppelt op haar adem, een wereld buiten onze reikwijdte lacht ons toe. De middelen zijn simpel, de melodie een speeldoos, soms gebroken, soms helder als een poolnacht. Het ritme een hartslag, pompend als vanzelf, altijd in balans. De hamers van de piano zitten onder het stof . Dagen raken versplinterd, herinneringen worden puzzels maar het deert niet, we verhalen onze reis. De lange nachten vol fluorescerende visioenen, de koude dagen in gezelschap van onze geliefden. Maar deze is voor het leven, deze zal me nimmer ontschieten.

***
Yhä Hämärää (oneindige duisternis)

03. De Jeugd Van Tegenwoordig - Parels voor de Zwijnen [Top Notch]

Niks intro, recht op je neus, bemboembemboempets. Nee, zo ging het niet helemaal. Hartje zomer, al mijn energie verzameld in een bezwete beddensprei. Kater. Warm. Kater, warm, kater, warm. Dwangmatige rondjes zappen leveren slechts frustratie op. Vaak op drie clipzenders dezelfde 50 Cent video, spannend is anders. Goede hiphop ook. Flits, flits, stop. Een puberkop met een gouden lok schiet voor het beeld, de beat plakt tegen mijn kater, lichtjes. Lippen bewegen maar spreken niet. Ochtenddelirium?

Ik zet de douche aan en spring eronder. Tehtehtehtehtehteh tehtehtehtehtehteh (jeweettoch). Onbewust. Delirium? Geen dag gaat voorbij zonder tehtehtehtehtehteh, hm hm hm hm huuuh huh (jeweettoch). Er klikt niks, het is gewoon daar. Totdat Parels Voor de Zwijnen dropt. Shit is aan. Neerhalen dat ding, wat zeg ik? Kopen dat ding. Hebben. Woord op de straat is een grap, het is een parodie man, het is niet echt. Ik zeg check jezelf, gek. De Jugend is hiphop, zo hiphop hebben we ze nog nooit gehad in ons landje. Respect, natuurlijk, maar de Brainpowers en Raymzters van deze wereld kunnen alleen maar (stof) happen, happen naar de baas.

Superheldenmateriaal, drie persoonlijkheden zo scherp dat het lijkt alsof Def P. nooit bestaan heeft, Ali B. een wazige schim wordt en Brainpower en Raymzter net zo goed kunnen aftaaien. Extince is de enige concurrentie op tekstueel gebied. Zekers, vanuit de hitlijsten glinstert een chromen laagje sarcasme, maar de grappen zijn hiphop, het sarcasme is hiphop. Wat de Jeugd doet, deed (en doet) de hiphopgeneratie in de V.S. dagelijks: een eigen idioom scheppen. Spelen met taal, spelen met verhalen. 't Gaat te Fur' en 'Nog Lang Niet' vs. Slick Ricks 'La di da di' en Ice-T's '6 In the Mornin''. Kleine dingen, "wie denk je wel niet wat je bent". Geniaal, dat kleine woordje, "wat je bent". Dat doet me dan weer denken aan Snoop of Dre of Ghostface of, of, of die in plaats van "we do", "we does" zeggen. Zal wel aan mij liggen, daar kick ik nu eenmaal op.

Kleine dingen. "Meisje / de spikkels op mijn ijsje", dat is zomer, dat is hiphop. Twee maanden lang vaste prik in mijn ride. Een chagrijnige blik werd een glimlach om half zeven 's morgens. 'Voor Jou', een heuse met soulgitaartjes beladen glijer die nooit gaat vervelen. Zelfs de skits moeten gehoord worden, de gesproken outro van 'Watskeburt' is geniaal. Alledaags geniaal.

"Ach ik kan nog lang lullen", wilde ik zeggen maar dat klopt niet. Je hoort het en het klikt of het klikt niet. Het is gewoon een gevoel, en ja de beats doen er zeker toe. Zonder die meesterlijke ondergrond van de Neger Des Heils leven zelfs de meest geniale teksten niet op. Dat is hiphop. Constante een-tweetjes. Bazen zijn het. Nederpopplaat van de nieuwe eeuw.

04. Gang Gang Dance - God's Money [Social Registry/Konkurrent]

fuckfuckfuckhoerigekutzooi

Ik had hier dus vier alinea's staan toen ik gisteravond afsloot. Nu zijn ze weg. Foetsie, verdwenen. Ik ga ze ook niet weer opnieuw typen, vergeet het maar. Waar het op neerkwam in steekwoorden:

• God's Money is een plaat die wederom een eigen universum schept.
• Ditmaal volgeladen met Afrikaanse ritmes, Oosterse melodieën/teinten.
• Live = tribal disco met gothic invloeden
• Vaak Can meets Cocteau Twins of Throbbing Gristle meets Kate Bush in haar meest spirituele bui(=luie vergelijkingen)
• Panfluit!
• hemelse synthlijnen die sporadisch euforisch exploderen
• moeilijke plaat, weinig spontane verleiding
• oogverblindende details

whatever, luister vooral naar 'Egowar' en 'Before My Voice Fails' maar doe dat wel nadat je de rest hebt gehoord. Het is één geheel, de omlijsting is het geraamte.

nahja lees hier dan maar mijn KindaMuzik recensie.... ik zweer je dat het spookt hier. Vier alinea's weg, zomaar. pfft

Edit: luister naar 'Before My Voice Fails'
Dit is het corepiece, maar eigenlijk moet je de inleiding horen, die spaarzame verleidingen die de spanning opbouwen. Dit is min of meer instappen bij de climax.

05. Akron/Family - Akron/Family [Young God/Konkurrent]

"Hmm hmmm hmm hmmm"

Soms is het zo simpel, je naar binnen lokken. Met een mooi woord hier, en wat zalvende hmm hmm's daar had Akron/Family me snel te pakken. Dit is muziek die ik eenzelfde stickertje meegeef als Khonnor vorig jaar: gebroken muziek. Niet zozeer omdat hij gebroken klinkt maar wel omdat hij gebroken is. In tientallen stukjes over de hele album verspreidt ligt de essentie. Het is de broederplaat van Microphones' 'The Glow Pt. 2, een droombeeld tot stukken gemept en op een album bijeen geveegd. Ik las verslagen over bezoekers van hun liveshows, totaal anders dan op plaat zeiden ze. Shoegaze! Noise! Folk! Ik moest lachen. Zo hoort het ook. Zo moet het zijn.

De muziek van Akron/Family is gemaakt voor de fantasiewereld van een romanticus. Zijn aantrekkingskracht ligt in de details, de schoonheid zweeft er net boven. Freakfolk is een snelle conclusie, de stem van Ryan Vanderhoof lijkt zelfs wat op die van Devendra Banhart. Iets minder koude bibber, iets meer Thom Yorke falsetto. Maar freakfolk is voor Akron/Family nooit het einddoel (begrijp me niet verkeerd; ik weet best dat artiesten sowieso niet in hokjes gefrot willen worden, dat ligt slechts ten grondslag aan deze uit de hand gelopen hobby). Het is een tussenstation waar slechts wat onvergelijkbare appels en peren worden ingeslagen. Een flirtende melodie hier, fluisterende samenzang iets verder, betovering alom vertegenwoordigt maar nooit opzichtig glinsterend. De passie ligt versplinterd over talloze vruchtbare bedjes van schoonheid. Fantoomfolk, misschien is het dat wel, altijd heerst er iets rusteloos. Een gevoel dat het niet af is, dat er meer moet zijn. Akron/Family bewoont het niemandsland tussen improvisatie en fantasie. Liedjes die wonderschoon beginnen met alle toeters en bellen die The Beatles ooit verzonnen hebben eindigen in met een slag van de Captain Beefheart hamer, zo hard dat de klap nog doorrinkelt in het volgende liedje. Maar het waren de hmm hmm's die me naar binnen lokten, zijdezacht, troostend. 'Before And Again' klinkt zoals Nick Drake zou klinken had hij de tijd van electronica meegemaakt. Betoverd,gebogen over zijn gitaar op de knopjes drukkend. Gitaar, knopje, gitaar, knopje. "Jezus Christus", zou hij gefluisterd hebben.

Seconden duren uren, uren duren dagen. Elk nummer zijn eigen universum. De euforische samenzang tijdens 'Shoes' die uiteindelijk uitmondt in een Spiritualized meets The Band climax. Een sterren symfonie a la Mercury Rev als popmuziek in een wereld waar tijd niet bestaat ('Sorrow Boy'). Dagdroomfolk die geduldig voort marcheert en zijn ultieme geluk in wat valse blazers vindt('Franny/You're Human'). Echoënde gitaren die doelloos door ijle lucht rondzweven als plotseling vogels tsjilpen en 'Afford' tot leven wekken. Droom je eigen favorieten, schep je eigen universum. Ik luisterde naar Akron/Family en wist dat zoiets mogelijk was.

06. Lurker of Chalice - Lurker of Chalice [Southern/Konkurrent]

Mea caligo tutus
"Gesterkt door mijn eigen duisternis"

Net onder de realiteit waarin ik me dagelijks beweeg ligt een donkere put vol melancholie en oprechte triestheid. Het is de duisternis in mij, die zich altijd, op soms zelfs zeer ongelegen momenten een weg naar buiten baant. Niks om me heel erg over druk te maken (die tijd heb ik gehad) soms zelfs prettig om in te verdrinken of even rond te dobberen.

Ook in mijn muzieksmaak is de gemene deler altijd melancholie/duisternis. Het is iets waarmee ik me sterk. De katalysator van een glimlach. En die is niet altijd bitterzoet. Duisternis contrasteert - op goede momenten - met de kleur in mijn eigen leven. Het zorgt voor balans en voor een helder contact met de realiteit of de sluwheid van die realiteit. Het geeft me de kracht om alert te zijn. Niet dat die kracht altijd wordt omgezet in daden, daar zorgt mijn eigen naïviteit wel voor maar het geeft me het gevoel dat ik leef. Een mens is zo sterk als zijn zwakste eigenschap, ken die eigenschap en je kan hem zijn plaats wijzen.

De queeste naar vreemder, obscuurder, donkerder leidde me vorig jaar al richting een schijnbaar gedoofde brandhaard net onder de poolcirkel waar de schaduwen van Burzum en Mayhem door de herinnering zweven. Los van al die stinkende ideologieën die de boel uiteindelijk opbliezen is het verhaal ongeëvenaard fascinerend. Dieper, zwarter en onguurder was ik ze nog niet tegengekomen. Met als absolute hoogtepunt Darkthrone's Transsilvanian Hunger. De honger was even gestild.

Met de komst van de herfst en de (schijnbaar elk jaar) erbij horende duisternis in mij door het kapot gaan van relaties/vriendschappen/dromen legde ik mijn lichaam weer eens op dat luchtbed in die met zoute tranen gevulde put. Het licht dat door de opening scheen leek verdwenen, een dikke mist van twijfel had zich ervoor geworpen om voorlopig niet te verdwijnen. Daar was ik weer, zoekend naar die sterkende duisternis. Oude liefdes doken op (Morbid Angel, Obituary), lonkende liefdes stelden zich voor (Weakling, Anaal Natrakh, Abruptum), vaste waarden zijn altijd aanwezig (Astral Weeks, Bonnie 'Prince' Billy, David Bowie) maar de kracht (altijd gepaard met oneindige fascinatie) dook pas weer op toen ik kennis maakte met Wrest. Hij gaf geen hand, hij grijnsde in mijn gezicht, zijn neus bijna tegen die van mij. Zijn eerste monoloog was meteen een overtuigende. Verräter brak de realiteit in stukken, een nieuw palet aan indrukken scheppend waaruit ik weer frisse energie kon putten.

Als Lurker Of Chalice gaat Wrest verder dan zwart om het zwart, hij toont zijn zwakke plekken, zijn triestheid, de Bauhaus in hem ('Paramnesia'). Het ultieme bewijs dat black metal leeft. Hij weet akoestische gitaren ('Piercing Where They Might') te transformeren in boodschappers van de apocalyps en de de drums rollen met de precisie van Jaki Liebezeit naar voren, naar achteren, naar voren, naar achteren. Traag, verdoemd traag. Altijd onder controle. Wervelstormen Loveless stijl rukken op als 'Piercing Where They Might' zijn loden voetafdruk in je geheugen ramt. Dit is de natuurlijke evolutie van het mij zo dierbare Transilvanian Hunger, een maalstroom aan geluid met als basis het onverwoestbare drumwerk.

De zon is weg, sneeuw blokkeert het licht, de lucht is donker. Synthwinden, Morricone-gitaren, bonkende percussie. Een vrouwenstem:

"Sometimes I feel like I’m not
solid
I’m hollow:
There’s nothing
behind my eyes"

Het is de klapper, 'This Blood Falls As Mortal Part III', die de sneeuw laat vallen en de lucht donkerblauw kleurt, de zon ontvoerd. Marsdrums luiden de nacht in, opzwepende gitaren vechten om de beste plaatsen, een enorme smurrie aan geluid creëerend. Zwarte magie. Wrests vocalen komen van diep, van dezelfde diepte als die van Nick Cave, of Stuart Staples misschien. Maar Wrest laat ze eerst sudderen in het vet van zijn ellende. Van zijn suïcidale romance. Ze klinken uitgeput, de laatste adem eisend, elke keer weer. Maar hij houdt vol en dat doen we allemaal, we houden vol, juist op momenten dat het minder goed gaat.

Mea caligo tutus, de tekst die ik in pikzwarte inkt op mijn arm laat vereeuwigen (bovenarm, binnenkant), is een enigszins 'vervalst' citaat van Schopenhauer (de ultieme black metal filosoof volgens mij).
"Gesterkt door mijn eigen duisternis", zo is het maar net.

07. Oneida - The Wedding [Jagjaguwar/Konkurrent]

"Their live shows always flash a certain dream-machine mesmerism"
- Andy Beta, Village Voice

Zoekend naar redenen waarom Oneida me in Kunsten Centrum België over de schouder wierp en meenam naar planeet Extase stuitte ik dus op deze woorden van muziekjournalist Andy Beta. Droom Machines, ze bestaan echt (check hier een nogal primitief cybervoorbeeld). Eind jaren vijftig in elkaar geknutseld door twee leden van de Beat Generation. Dromen aan muziek gekoppeld door middel van een knullig knutselwerkje. Zo simpel maar zo enorm tot de verbeelding sprekend dat het uiteindelijke resultaat na een sessie alleen maar teleurstellend kan uitvallen, we hebben het wel over een tijd waarin de woorden virtual reality alleen voorkwamen in de vocabulaire van progressieve sci-fi schrijvers en overijverige wetenschappers. Wat die schrijvers en mad professors deelden met mij en vele anderen is een ambitie of zelfs levensovertuiging om dromen en realiteit door elkaar heen te weven. Geen makkelijke ambitie, misschien wel een onmogelijke maar de fascinatie smeekt om openingen te ontdekken. Muziek is dan op zijn minst een zinvol ingrediënt, voor ondergetekende zelfs een vereiste. Op dit punt rijst een interessante vraag: waarom droom ik nooit over muziek, muziek maken, muziek ontdekken, muziek horen, muziek voelen, vrijen met noten, met riffs, met drones, met crescendo's. Met een dikke, vette Oneida groove verdomme.

Je kompas slaat op hol in de Oneida catalogus, gooi het weg, ga erop zitten, eet het op. Laat je verwachtingen varen, was dat voor The Wedding nog onduidelijk, het is nu zo klaar als een klontje. Oneida doet waar ze zin in heeft. Gekenmerkt door één rode lijn: contrast. Strijkers die als vloeibare xtc door je aderen stromen vs. granieten grooves. Feilloze vocalen die van zijde schuurpapier maken vs. jankende oerkreten Ozzy-stijl. Akoestisch getokkel uit een sprookjesrijk vs. Monster Riffs die verdrinken in het varkensvet waar de geur van Blue Cheer nog aan vastkleeft. The Wedding is een ding an sich, het transformeert referenties in één Oneida entiteit. Je wordt als het ware binnengelokt door de zijdezachte, naar bloesem geurende vioolklanken van 'The Eiger'. Romantische psychedelica zo zacht en smaakvol als warme roomboter. Eenmaal binnen beginnen ze aan een rondleiding die door de wereld van Oneida waar zelfs superhelden in een bandje zitten. Met namen als Kid Millions, Fat Bobby en Hanoi Jane komt die belevingswereld al snel dichterbij maar het is ook de cartooneske manier waarop ze hun riffs en grooves neerzetten. Opgeblazen, uitvergroot en met van die wolkjes erbij met veel "BAM"s en "POW"s tijdens 'Did I Die'. De climax wordt bereikt tijdens het bezwerende 'The Beginning Is Nigh'. Korte keyboarddrones die tikken als de hartslag van een uitgeputte superheld voordat hij aan zijn laatste alles overrompelende daad begint. Panoramisch uitwaaierende gitaren kleuren de lucht donkerrood, trage, hypnosepercussie manoevreert achtzaam over een moeras van psychedelica. Geduld wordt op de proef gesteld, het is weer de reis die de verhalen laat ontwaken, het doel is inferieur.

Brooklyn, New York. Fat Bobby staat voor een schoolklas. Een fuckin schoolklas godverdomme. Begrijp me niet verkeerd, kinderen zijn een godsgeschenk, Fat Bobby is een godsgeschenk. Fat Bobby...is..........een...............fucking muzikant. Waarom staat die gast nog voor een schoolklas. Voor het fucking geld natuurlijk. Oneida bestaat slechts in de marge maar noem me één band op, één fucking band die dichterbij het vuur van de Stooges, van fucking Funhouse komt dan Oneida. Geld is een motherfucker en ik zeg je dit, uit de grond van mijn hart, zonder gein: kun je me vijf euro lenen?

Vroeger droomde ik vaak hoe een wereld zonder geld eruit zou zien. Zonder wroeging, zonder ambitie, zonder plichtsbesef. Alleen verlangens en manieren om die te bevredigen. Er hoeft niet eens gepraat te worden. Verlangen is genoeg. Een wereld op droomniveau waar woorden als kunst aan de muren hangen. Ik dwaal weer af, ik geef toe aan een droom. Moeten dwalingen niet worden aangemoedigd? In plaats van neergesabeld worden als signalen van besluiteloosheid of gebrek aan karakter? Dwalen is leven. Vergeef me mijn dwalingen. Vergeef me......................




dat ik leef.

08. Clap Your Hands Say Yeah - Clap Your Hands Say Yeah [eigen beheer]

De confetti lag nog natgeregend in buurten en tunnels, op achterbanken tot in Haïti ontwaakten de rebellen met hun kronen der liefde parmantig op hun borst. De stroom was amper aangewakkerd of de volgende Heiligen in de Orde van Hosanna klopten alweer aan de deur. Rookpluimen vonden zonder moeite de binnenkant van mijn neusvleugels. Buiten werd een vuurtje gestookt en de zon scheen net iets feller boven dat groepje mensen dat zich had verzameld in mijn voortuin en bewonderend keek naar mijn verzameling gemodelleerde buxussen. Lou Reed, David Bowie, David Byrne, de Groten tegenover de Groentjes. Ontwapenend, soms irritant maar altijd enerverend meeslepend in hun carnavalesk enthousiasme. Waarom hangen die ballonnen op hun kop? Is er iemand die nog een zinnig woord kan uitbrengen? Kan die vogel zijn bek houden? De late avonden, gevuld met lepe karaokeversies van Reeds Berlin, waren uitputtend. Blozend raakten we de warme plekjes van onze geliefden, zonder bedoelingen, slechts warme briesjes door lichamen doordrenkt in dronken emotie. We zongen voor de nuchteren, de verzadigbaren, we lachten ze toe. De aarde was tien vierkante meter.

Ambachtslieden zijn het, maar wel van de meest creatieve soort. Niks wordt geschuwd, alles mag en uiteindelijk is er de schets. Die klopt gewoon, niet af, niet perfect, hij klopt. Als een pasgeborene, nat achter de oren, de wereld aan hun voeten. Een onwaarschijnlijke bron aan informatie die alleen even ontstoken dient te worden. Capaciteiten: eindeloos.

Er heerste achterdocht (die nu nog niet weggewassen is) maar de constante verleiding blijkt onderdeel van het genot. Afhaken of inhaken, sceptisch mokken of breed glimlachen. Dat waren de hamvragen en tien maanden later is een persoonlijke concensus verre van bereikt maar ligt vooral het genot nog vers op mijn smaakpapillen, doen de handen zeer en kreun ik uitgeput: okee dan.

09. Birchville Cat Motel - Chi Vampires [Celebrate Psi-Phenomenon]

De beste droneplaten zijn als het leven: vol kleine accenten, prachtige details, afgrijselijke gebeurtenissen, macabere toevalligheden en wanneer je het verkeerd doet: oneindige sleur. Chi Vampires heeft het hele jaar door het grijze gebied tussen droom en realiteit gezoemd. Vooral op momenten dat sleur, teleurstelling en de gekte in mijn hoofd even achter tegen de knieën geschopt moesten worden. Het leegmaken van mijn hoofd werd een spannende reis naar een oneindig niks. Een reis om de reis, om de plaatjes, de ervaringen en een gevoel hebben dat je ergens bent zonder erbij te horen. Op zoek naar opluchting in een wereld die alleen maar verlangens aanwakkert.

Chi Vampires stompt die verlangens op hun neus en geeft ruimte aan een nieuwe realiteit. De doedelzakschaduwen die door de orgelsoundscape sluipen tijdens 'Blonde Moth Burial' bijvoorbeeld. Net aanwezig genoeg om te kietelen, net genoeg om je fantasie te imponeren en die volgende oase (of is het nu een fata morgana) te vinden. De titeltrack slijpt Fennesz-stekels vlijmscherp en plugt ze in een Sunn versterker om een Martiaanse versie van bootybass te creëeren. Zover kun je gaan met Chi Vampires, zolang je fantasie het niet laat afweten is de reis oneindig en zijn de uitzichten en ervaring keer op keer anders.

De bezwerende orgelmagie tijdens het adembenemende 'Cold Herds Travel' zou het niet gek doen als achtergrondmuziek bij de slotscene van een J.G. Ballard film. Wanneer de verwarde daden van de moordenaar ineens reden krijgen en de kijker doen beseffen dat de realiteit slechts een fractie van de illusie van het leven is (serieus, gek). Een door vlammen verwrongen Messiaen symfonie die een eigen universum met zijn eigen, intense emoties realiseert. Drone van het jaar? Zou zomaar kunnen want hoewel Double Leopards’ naar binnen gerichte dronemagie van Out of One Through One and to One en de kosmische radiotransmissies van Dockstaders Aerial 1 dicht in de buurt komen kies ik toch voor de zwarte magie/tragiek (tragie, dus) van dit mistig meesterwerk.

Om toch een kritische kanttekening te plaatsen (om die weer meteen teniet te doen overigens); Chi Vampires is als geheel te onrustig. Waar je Stars of the Lid drones waardeert om hun consistentie en zalvende textuur sleept Chi Vampires je van de ene naar de andere gemoedstoestand. Wanneer de drones van Harold Budd of Robert Fripp als lichte golven op en neer deinen woelen de tragidrones van Birchville Cat Motel onder invloed van hevige stromingen door het zand van de Mariana trog.

De Satie piano die tijdens 'Chi Vampires' (Satie meets Sunn O))) meets bootybass dus) kalm op de achtergrond blijft hangen contrasteert zo geniepig met de moddervette gitaardrones dat ze bijna op zichzelf staan en je dus twee reizen binnen één en hetzelfde nummer kunt maken. Je doet er dus goed aan de vier nummers afzonderlijk te benaderen om tijdens elk hoofdstuk/elke reis een nieuw verhaal te kunnen dromen of een nieuwe fantasie aan te wakkeren die je gedachten naar een metawereld sturen waar alles niks en niks alles is.

10. DJ Muggs vs. GZA - Grandmasters [Angeles]

Sentiment is van grote invloed op mijn hiphop-smaak. Er is weinig, bar weinig nieuw materiaal dat nog aan mijn maatstaven voldoet. Doe mij maar gewoon Outkasts ATLiens, E-40’s Tha Hall of Game, Only Built for 36 Liquid Doggystyle Chambers, Tical Swords & Cuban Linx Chronic. Het is 2005 en Houston heeft hét (een nieuw taaltje, nieuwe accessoires, nieuwe candy coated looks) maar ik voel dat niet. Op Bun-B en Slim Thug(ga) - tha baaaws! - na mis ik vooral flows met karakter. De twijfel of het aan mij lag maakte dan ook ineens plaats voor bevestiging dat dat niet zo was toen Grandmasters dropte. De intro was genoeg, die miniscule stemsample: "Gza". Daar was de focus, daar was het karakter.

Plaats dit in volgend perspectief: het is 1994 en mijn leven bestaat uit saaie schoollessen, verlegenheid, onbegrijpende ouders, lamlendigheid en bandenvoetbal. Yo MTV Raps staat gelijk aan mijn muzieksmaak en Enter The 36 Chambers én Tical vallen zo in mijn schoot. Stop de tijd. Melancholische soulbeats en rauwe rijmelarijen die als een sprookje mijn oren binnen waaien. Een sprookje ja, ik huur gangstafilms, identificeer me met de taal en lees Gangs (ik kan het nergens meer vinden dat boek). Hiphop bepaalde mijn leventje en Wu Tang Clan (met daarachter Dre en Snoop) zorgden ervoor dat ik in een belangrijke, muzieksmaakbepalende fase in mijn leven de beste hiphop van het milennium mocht meemaken (vergeet niet dat vlak daarna Only Built For Cuban Linx en Liquid Swords uitkwamen, pfoehee).

Muggs en Wu Tang sloegen al eerder de handen ineen en dat leverde één van de meest cinematografische hiphop war-anthems die RZA nooit gemaakt heeft op: 'Third World'. GZA dwingt op het moment dat zijn lippen elkaar loslaten respect af. Die hypnotiserende baritonflow is op zich al genoeg maar GZA's echte kracht loert in zijn teksten. De massa MC's kruipt door de straten, GZA zweeft erboven:

"Most never pedal, above the street level, and cut their last deal with the devil just to settle"

Hij beschrijft de situatie met de scherpste pen in de biz:

"When I hold the pen/you feel the whisp of polar wind/sort of like jesus when he civilised older men"

en:

"Name a crew that could stop the force that I strike with, let alone try to hold the pen that I write with, you can even chop the fingers off that I type with, those I hold the mic with thinking I might quit"

Muzikaal prikkelt Grandmasters ook op de ouderWu-tse manier. Muggs weet zich als DJ perfect te assimileren aan de stijl van GZA, die diepe beats nodig heeft die als dik ghetto-slijk langs zijn rijms manoevreren, af en toe stof happen door stapels oude Stax samples en een oude soulblazer meenemen. Soms helder en behangen met stuwende synths ('Advance Pawns', 'Unprotected Pieces') maar ook laag aan de grond, lo-fi RZA stijl, doffe drums ('Illusory Protection', 'Smothered Mate') en macabare pianoloopjes. Grandmasters overtreft de matige verwachtingen die ik had ruimschoots en voorziet hiphop weer van een gerichte standaard. Er mag een voorbeeld aan genomen worden maar het is waarschijnlijker dat dit een op zichzelf staand document is. Some other level shit. Je zou zelfs kunnen vrezen dat dit het laatste grote Wu-gerelateerde project is, jong zijn ze niet meer en erg stipt ook niet. Laten we hopen dat Only Built For Cuban Linx II en Ghostface's Fish Scale volgend jaar daadwerkelijk uitkomen en weer keihard tegen mijn ballen stuiteren om de pessimist in mij voor altijd het zwijgen op te leggen.

Tot slot:

"Ich lebe fur hip hop, you can ask the Germans" ('General Principles')
keine scheiss, so Duits dus.

De 2005 Jaarlijst Bonanza!

Kromme Tonen is van start gegaan (zie hierboven) en ik wil er vooral even op wijzen dat dit misschien wel het eerste, grote blognetwerk-interactie fenomeen in muziekbloggend Nederland is. Goed, we zijn maar kabouters maar ook die maken reuzensprongen.

Behalve hier, ook, en vooral, hier:

moniiq
Marieke
Bas
Ludo
Roy
Willem
Gerard

vanaf nu elke dag een top10 plaat. Check die shit want hij beukt....

wikken en wegen

De voorbereidingen zijn begonnen. Het Grote Wikken en Wegen. Geronseld door een overtuigende kapitein, die overigens een nieuwe url heeft. Check die bookmarks.

Tot 22 december heerst hier een doodse stilte. De vergaderingen met mijn tien persoonlijkheden hebben al mijn aandacht hard nodig. Welke woorden ga ik gebruiken, hoe zorg ik dat ik elke dag weer een verhaaltje klaar heb. Geen idee, ik laat het gewoon op me afkomen en vetrouw op mijn geheugen en fantasie. Wat ik wel weet is dat ik ga valsspelen, ja je leest het goed, ik ga valsspelen en alhoewel dat geheel tegen mijn achterlijke lijstjesmoraal ingaat heb ik er toch vrede mee. Ik verklap niet wat er gaat gebeuren. Lijstjespuristen: het spijt me, ik ben één van jullie maar ik kan niet anders, dit moet gebeuren.

Tot die tijd hier nog zo'n gemakzuchtig lijstje met albums die het gewoon niet gaan halen maar waar ik wel erg van heb genoten afgelopen jaar.

EDIT: Sufjan Stevens' Illinois komt er ook niet in. Als ik hem draai, draai ik hem voor 'John Wayne Gacy Jr.' en hoewel dat één van de mooiste liedjes van het jaar is, is dat niet genoeg. Nee. Oh nee. Nee dus. Nee! Ik zei toch nee?! (zie je nu hoe moeilijk ik het heb)

* British Sea Power - Open Season
* Maxïmo Park - A Certain Trigger
* Tod Dockstader - Aerial 1
* Bloc Party - Silent Alarm
* Earth - Hex
* Sigur Ros - Takk
* Vashti Bunyan - Lookaftering
* Jack Rose - Kensington Blues
* Pelt - Untitled
* Lau Nau - Kuutharta
* Slim Thug - Already Platinum
* Isolée - Wearemonster
* Edan - Beauty and the Beat
* Low - The Great Destroyer
* Marissa Nadler - The Saga of Mayflower May
* Jamie Lidell - Multiply
* Justus Köhncke - Doppelleben
* Ladytron - Witching Hour
* CocoRosie - Noah's Ark
* Devendra Banhart - Cripple Crow
* Pete Philly & Perquisite - Mindstate
* V/A - Total 6
* Wooden Wand & The Vanishing Voice - Buck Dharma
* Orthrelm - OV
* Psychic Paramount - Gamelan Into the Mink Supernatural
* Twilight - Twilight
* Xiu Xiu - La Forêt
* Six Organs of Admittance - School of the Flower

Ja fucking hel zeg pfft

Ja ik weet het, houd je bek, kan je niet maken etc etc maar toch, ik ga het toch zeggen want het is mogelijk. dat. deze. plaat. waar. hier. prachtig. over. is. geschreven, één van mijn platen van 2006 gaat worden. Daar, pfft, ik heb het gezegd en ik denk niet dat ik er spijt van ga krijgen. Kan niet. Wat een grootse plaat op een Arcade Fire grootse manier.

De nieuwe Liars, Drum's Not Dead, bevalt ook erg goed, doet me erg denken aan Animal Collective's Spirit They're Gone Spirit They've Vanished. En dat is goed, dat is heel erg goed.

Stemmen

Can was ooit samen met Autechre en Miles Davis een van mijn eerste experimentele stations. Mede dankzij Thom Yorke overigens die Tago Mago als een van zijn favoriete albums bleef noemen. Toch maar even luisteren dan, dacht ik in een vroeg stadium van mijn almaar groter wordende honger naar meer, vreemder en magischer. Dus schafte ik Tago Mago aan, nadat M. zich afvroeg of het wel goed met me ging na de aanschaf van Tri Repetae++. M. heeft Tago Mago nooit gehoord volgens mij, ik deelde veel maar er was een grens, sommige dingen hield ik voor mezelf. Op het moment dat ik 'Aumgn' hoorde smolt de aarde onder mijn voeten weg en verdween ik in een niets dat zo spannend aanvoelde dat ik verdwaalde in mijn eigen fascinatie. Ik prefereer nog altijd de 'originele' versie, waar sissende feedback bij tijd en wijle nog van de stembanden afspat.

Het horen van Way Their Crept, het eveneens fascinerende maar veel minder morbide album van Grouper, de Italiaanse outfit The Skaters, Fürsaxa en Burning Star Core gidst me terug naar die wonderlijke wereld van 'Aumgn' waar grenzen tussen realiteit en droom (nachtmerrie) vervagen en fantasie oplicht als . Ik realiseer me dat er een vocale prachtwereld op me ligt te wachten ten oosten van mijn Westers pop-oor maar laat ik me concentreren op die wereld binnen mijn handbereik. Nee, ook luiheid is mij niet vreemd.

The Skaters - Pavilionous Miracles of Circular Facet Dice
Keeldrones vervormd, bewerkt, door effectenkastjes gehaald. Absoluut intrigerende gekte. Bij tijd en wijle klinken de vocalen als binnenste buiten gekeerde Miles Davis solo's ten tijde van On The Corner.

Henryck Gorecki - Symphony of Sorrowful Songs
Klassieke duisternis die in 1993 de nummer één plaats in zowel de klassieke als de populaire hitlijsten behaalde. Uniek want dit staaltje morbide compositie heeft niks te maken met afvalpop of arrenbie. De drie movements getiteld 'Lento' bewegen zich traag voort op aanzwellende en afnemende viooldrones, denk Max Richter, en de zang van Dawn Upshaw zalft en confronteert op hetzelfde moment. Veel van de teksten behandelen gitzwarte thema's zoals een tekst die op de muur van een gestapo cel is gevonden, geschreven door een meisje genaamd Helena Wanda Blazusiakówna.

"No, Mother, do not weep,
Most chaste Queen of Heaven
Help me always.
Hail Mary. "


Burning Star Core - 'Nyarlathotep'
Spencer is een vrije geest onder de vrije geesten. Niks staat hem in de weg om onder zijn Burning Star Core pseudoniem freejazz, folk, drones, dance en avantgarde experimenten te combineren. 'Nyarlathotep' bestaat uit mompelende, gorgelende, slikkende en kauwende geluiden die versneld zijn en door de mangel gehaald worden. Als een heerlijk diner opgenomen en bewerkt door Aphex Twin.

Alvin Lucier - I Am Sitting In A Room
Deze kennen we wel inmiddels. Persoonlijk vind ik dat er niks tippen aan 'Aumgn' en I Am Sitting In A Room, Luciers magnum opus.

Diamanda Galas - Plague Mass
Hysterie als kunst en niet als vooroordeel jegens vrouwen, de strot van Diamanda Galas kun je maar beter te vriend houden. Ze evenaart moeiteloos de intensiteit van een saxofoon met haar stembanden. Plague Mass is haar ode aan de slachtoffers van AIDS. De absurditeit van Galas' vaak over the top dramatiek ontstijgt plaatsvervangende schaamte, de kracht van haar overdracht vervlakt überhaupt elke andere emotie.

M.A. Numminen, Tommi Parko, Pekka Kujanpää: Eleitä kolmelle röyhtäilijälle ("Gestures for Three Belchers", 1961)
Vergis je niet, Finland is al ruim veertig jaar een avantgarde paradijsje. Een mooi overzicht daarvan is te horen op de compilatie Arktinen Hysteria (waarover in de volgende post meer), waar de experimentele fundering gelegd werd waar bands als Avarus, Maniac's Dream en Kiila nu op voort borduren. Pan Sonic trouwens ook.
Dit nummer is zoals de engelstalige titel al doet vermoeden redelijk melig, de Finnen plaatsen humor hoog in hun avantgarde vaandel. Nu nog. We horen drie gasten boeren alsof het een lieve lust is, zoals altijd met hardnekkige boeren ontstaan er aparte timbres en harmonieën. Wonderbaarlijk maar eerder grappig dan fascinerend.

Steve Reich - 'It's Gonna Rain'
Reichs eerste werk waarin hij gebruik maakt van het zogenaamde phasing. Een techniek waarbij twee banden met dezelfde 'inhoud' op hetzelfde moment worden ingestart en één band de snelheid met de hand steeds kleine beetjes wordt veranderd. Zo onstaat er op 'It's Gonna Rain' iets vergelijkbaars als op 'I Am Sitting In A Room' de harmonieën en akoestiek van beide banden gaan met elkaar in duel en vervormen uiteindelijk in één massieve brij van drones waarin het originele "it's gonna rain" nauwelijks te traceren is.

Suicide - 'Frankie Teardrop'
Stel je voor dat je midden jaren zeventig ergens in de Lower Eastside van New York in een vochtige kelder zit bij te komen van je slechte acid trip. Langs je stuiteren regendruppels in een constante Nurse With Wound drone op het koude beton. Door de flinterdunne wanden en vloeren hoor je een rusteloos geklik en doffe basdrums. Dan: "aaaaaaaah! Johnny's dead." Ik durf er een kratje bier om te verwedden dat levens zo geëindigd zijn.

LaMonte Young & Marian Zazeela - 'Voice and Sinewaves'
Er is weinig te vinden over de Black Record waar deze exercitie in vocale hypnose op te vinden is maar net zoals bij alles wat Yoiung opgenomen heeft gaat hij ook hhier in op de essentie van klank, namelijk harmonie en dynamiek. Dat lijkt vreemd als je praat ver minutenlange drones maar zoals vaak zit de schoonheid in de details. Zazaeela's stem botsts met de achtergrond-drone maar vult hem ook aan, die wisselwerking tussen drone en mondklank is een ultiem fascinerende trip. ook hier de oerkracht van geluid fascinerend.


Deze 'lijst' is lang niet compleet. Ik stel voor hem voort te zetten op je eigen webstek met als gemene deler misschien een iets andere insteek: "vocale(n) (melodieën) die me omver blazen."

waarheen, waarvoor?

Grouper - Way Their Crept

Experimenteel maar toch luisterbaar, extreem luisterbaar, op een mijn-moeder-vindt-dit-best-wel-goed luisterbaar zelfs. Zo luisterbaar. Dat neemt echter niks weg van de magie van Way Their Crept, integendeel. Of je moet uitgaan van de alleen-ik-weet-dat-deze-plaat-bestaat-lekker-puh magie, maar dat gaat ook vervelen toch? Zoals Vincent het al duidelijk aangaf, we hebben allemaal een blog omdat we een gezonde dosis zendingsdrang bezitten, niks mis mee, dat moet juist gekoesterd worden. Je loopt ook niet alleen door het Amazone gebied, zelfs niet als gelouterd backpacker.

Wij bloggers lopen er samen door, en dat is een mooie belevenis. Ik mag zelfs stellen dat de blogs me naar de meeste nieuwe muziek hebben geleidt. In tegenstelling tot bij de hardnekkig verouderde instituten ben ik enthousiast als ik een mooie blogpost over een album lees, kinderlijk enthousiast, de pijn is ondraaglijk als ik zoiets op mijn werk lees, zonder slsk binnen mijn bereik. Het probleem is niet dat iedereen kan bloggen en dat ook daadwerkelijk doet, het probleem ligt bij je eigen intentie en of je die waar kan maken. Dit zijn misschien allemaal kinderziektes van een pas (massaal) bloggend Nederland. Interactie is iets wat inhoud uiteindelijk uitlokt. Iets dat je bij de internationale blogs veel meer ziet.

Ik stel mezelf telkens weer teleur maar het is ook moeilijk om een blog op een diepe, inhoudelijke manier te onderhouden met een 9-5 baan en een sociaal leven dat aandacht vraagt, en verdiend. Maar verandering begint bij jezelf en ik neem dan ook voor om niet klakkeloos dingen meer neer te kalken maar er dan een dagje langer over door maal, zodat die inhoud ook wat aantrekkelijker wordt misschien.

Ok goed, ik dwaalde even af. Grouper is dus de naam waaronder de stembanden van Liz Harris opereren. Stembanden die baden in magie, dit is vocale ambient, on par met Harold Budds meer serene werk maar nimmer zonder spanning, altijd mystiek. De experimentele vocale groepen als Grouper en ook Skater en Dredd Foole beginnen steeds fascinerender vormen aan te nemen. Maar waar Skaters en Foole nog wel eens té dicht en druk zijn is Grouper ultiem rustgevend. Vooral hard afspelen en rustig erbij gaan zitten, geen tip maar een absolute must.

Dhr. Beest

Hallo en welkom bij Belachelijke Albumtitels. Hier is uw gastheer: Mogwai, en ditmaal hebben ze weer een beauty bedacht. Mr. Beast. Na Come On Die Young Rock Action en Happy Songs for Happy People is Mr. Beast de laatste in een serie belachelijke titels (we vergeten ook de songtitels niet, zoals: 'Yes! I Am a Long Way from Home', 'R U Still In 2 It', 'Oh, How the Dogs Stack Up' en 'Moses I Amn't'). Maar stop eens even, Mr. Beast is dat niet gewoon een vorm van poëtisch nihilisme, de kunst van het schrappen van verbeelding en het afvuren van bikkelharde crescendo's op je winterse bluts? Ieder zijn mening, het ding is inmiddels gelekt. Dit is de (promo) hoes:




Volgens de band hebben ze geprobeerd de intensiteit van de liveshows op plaat te zetten. Nou, als je de band live gezien hebt, kun je zelf wel ongeveer inschatten dat dat onmogelijk is. Later meer, ongetwijfeld.

Black Metal leeft

Fenriz voelt de vrijwilligerskracht na een cliniclown-sessie

Februari 2006: The Cult is Alive, een nieuw Darkthrone album


01. The Cult Of Goliath
02. Too Old, Too Cold
03. Atomic Coming
04. Graveyard Slut (Fenriz on vocals)
05. Underdogs And Overlords
06. Whisky Funeral
07. De Underjordiske
08. Tyster På Gud
09. Shut Up
10. Forebyggende Krig

Wordt 2006 dan het Black Metal revivalista jaar? Het startschot aan het eind van dit jaar klonk in elk geval overtuigend.

skitterend

Weet je waar we in Nederland echt trots op mogen zijn?

Machinefabriek, die gast is de Europese drone keizer!

Check hier zijn schitterende remix van 'Draw Yourself a Tree' van Audiotransparent.

Met een hart in vuur en vlam

"cha cha cha cha cha cha cha cha"

Jens Lekman heeft er een fan bij. Altijd al beschreven als een talent maar ik had hem die kans nog niet gegund. Nu is er Oh You're So Silent Jens en ik ben om. Hier is een nieuwe Morrissey te horen. 'Pocketful of Money' is adembenemend, dit is de soundtrack voor mijn winter. Dat kille vingergenip, die warme piano, die schitterende, schitterende, schitterende stem. Brrr

Luistert!

'Pocketful of Money'

5 centen

Het valt me altijd op hoe persoonlijk andere (met name Amerikaanse?) bloggers kunnen zijn, bijvoorbeeld óók over hun eigen schrijfstijl. Mike Powell, één van de betere schrijvers van Stylus, doet dat hier. Ik kan zoiets niet, ik ben bang voor mijn eigen oordeel, maar ook andermans oordeel. Het schrijven is voor mij al die tijd iets dat ik uitsluitend alleen doe, zonder mensen om me heen, n sync met mijn hersenspinsels, een haast spirituele ervaring die me laat wegdrijven van alles dat met sleur te maken heeft. Comfortabel noem ik dat, ik denk ook niet dat ik op een kantoor zou kunnen schrijven, die drukte is niet goed voor mijn creatieve proces, bovendien haat ik telefoon.

Via Powell kwam ik dan weer terecht bij de Baltimore City Pages waar Jess Harvell mooie stukjes over Animal Collective en de nieuwe lichting 'subterranean metal' (© The Wire) heeft geschreven. Inspirerend.

Inspirerend

Net als deze prachtige recensie van Vincent over The Kills live @ Petrol (een ogenschijnlijke droomzaal, ver weg van hier, zoals zo vaak).

Scary thoughts

Coldplay's 'Talk' is één van de singles van het jaar, fastfood-genot, die euforische The Edge gitaren maken me blij, blij als in ik-geef-geen-moer-wat-jij-ervan-denkt blij. Ik ben verder niet echt een singles persoon. 'Watskeburt', 'Only This Moment' en 'Hate It or Love It' steken er wel bovenuit denk ik. Oh, en zo luister je nog eens terug naar albums die aan het begin van het jaar indruk maakten maar nu al bekant vergeten zijn (Bloc Party, M.I.A. et al) en Lows The Great Destroyer, die zijn naam fokkin waardig is, wat een zware rockplaat is dat nog steeds, on-Lows maar toch weer wel, zo traag en loom als ze ooit waren, zo zwaar klinken ze op deze plaat. Té zwaar voor mij, op dit moment. Aaah, ik zet The White Birchs Come Up for Air maar eens op, lekker als je ineens zeker weet wat je nu wilt horen.

Onder de radar

Er zijn toch weer een hoop albums dit jaar onrechtvaardig buiten beschouwing zijn gebleven. Vooral de bij KindaMuzik zo geliefde MARS sectie (waar ik begin 2006 de scepter over zal zwaaien) heeft te lijden onder de hoge kwaliteit/kwantiteit ratio. Veel goede albums, maar wel veel goede albums die de tijd nodig hebben. Muziek die zich aan je moet openbaren en niet verpakt is in de toegankelijke couplet-refrein-couplet-refrein structuur. Zonde maar zo aan het eind van het jaar is er de kans om ze toch nog even de aandacht te gunnen die ze verdienen. En wie weet zit hier nog jouw plaat van het jaar tussen. Het zou zomaar kunnen. Hier alvast een stel, misschien later meer, het jaar is nog niet over gek.

Orthrelm - OV [Ipecac]
Af en toe ontdek je nog iets dat echt uniek is, nieuwe grond aanboort en ultiem verbaasd. OV is een lange, oncomfortabele zit als je je popoor niet uitschakelt en overgaat op ambientmode. Minimalistische metalstructuren die keer op keer van gedaante veranderen. Minstens twintig verschillende riffs in dik vijfenveertig minuten. Speedmetalinisme, speedminimametal, heh?

Psychic Paramount - Gamelan Into the Mink Supernatural [No Quarter]
De eerste twee minuten van Gamelan Into the Mink Supernatural zijn misschien wel de meest overweldigende eerste minuten dit jaar op plaat gezet. Ik luister nu, en jeeeezus fokkin christus. Alsof alle gitaarmuren van Loveless, Souvlaki en Nowhere in deze twee minuten zijn geperst. De rest is simpelweg spul om breeeed bij te grijnzen. Sonic Youth noise tachtig keer uitvergroot in grandioze Can-achtige ritmestructuren gegoten.

Lichens - The Psychic Nature of Being [Kranky]
Toch wel één van de betere droneplaten van dit jaar. Eng, bevreemdend en meeslepend. Dat is precies ik zoek in een drone. Het gevoel dat je ergens anders kunt zijn, dat je een wereld wordt geboden die totaal buiten de realiteit staat en daar voor even in kunt verdwijnen. Het idee van verdrinken in geluid is bij de wereld van de drone nog het dichtste bij. Lichens is het alter ego van Robert Lowe (90 Day Men, TV On The Radio), op The Psychic Nature of Being gebruikt hij gulzig bewerkte vocalen die vicieuze dronecirkels vormen met de eenvoud van een akoestische gitaar.
Six Organs of Admittance meets Double Leopards.

Hototogisu - Green [Heavy Blossom/Eclipse]
Degenen die zich storen aan de eentonigheid van Sunn 0))) (al heeft Black 1 dat mooi ondervangen) doen er goed aan dit samenwerkingsproject van Matthew Bower (Skullflower, Sunroof!) en Marcia Bassett (Double Leopards) eens uit te proberen. Feedback, feedback, feedback, vechtend tegen een schemerachtige ritmestructuur.

Lurker of Chalice - Lurker of Chalice [Southern]
Dat Wrest door Sunn gevraagd werd om een pot mee te krijsen op Black 1 betekende voor mij weer een opening naar een tot dusver onbekende wereld. De Wereld van Wrest. Fascinerend wereldje moet ik zeggen. Vorig jaar als Leviathan liet hij een dubbelcd los Verrater, twee albums (Krankheit en Schadenfreude) vol epische en gruizige blackmetal volgens de oude Bathory en Darkthrone leer. Lurker of Chalice is gevarieerder, maar toch zwaarder qua sfeer. Soms riekend naar black shoegaze, die muren enzo, jeweettoch. Soms loei- en loeizwaar (gelieve songtitels als 'Granite' letterlijk te nemen!) dan weer spooky als Burzum op zijn best, akoestisch zelfs. WRHOA

Nadja - Truth Becomes Death [Alien8]
Er is steeds meer atmosferische doommetal/dronemetal, het gevaar is dan dat je veel over één kam gaat scheren terwijl er net zoveel variaties op doommetal zijn als op IDM, of indie, of postrock etc. Nadja wisselt ultrazware riffs af met piano outro's en helse blackmetal intro's (overeenkomend met Twilight, zang als textuur, ver naar achteren gemixt). Lekker maar niet essentieel.

The Kallikak Family - May 23rd 2007 [Tell-All]
Fascinerende albums vinden altijd wel een manier om zich in mijn cdspeler te nestelen. Zo ook deze plaat van het vreemde Kallikak Family van Andrew Petersen. Een collectie ambientknutselwerkjes dat net zoveel met glitch als met Brian Eno van doen heeft, iets er tussen in maar ook weer niet. Verknipte vocalen, gestoorde drones, industriële beats en veel klankknutseleritis. Betoverend maar, uuh, verwarrend ook wel.

check...

...deze blog even: yearlist.blogspot.com

Deponeer er je eigen jaarlijstje.

Login met username: jaarlijst
en password: password

Die van mij komt pas half december