5 centen

Het valt me altijd op hoe persoonlijk andere (met name Amerikaanse?) bloggers kunnen zijn, bijvoorbeeld óók over hun eigen schrijfstijl. Mike Powell, één van de betere schrijvers van Stylus, doet dat hier. Ik kan zoiets niet, ik ben bang voor mijn eigen oordeel, maar ook andermans oordeel. Het schrijven is voor mij al die tijd iets dat ik uitsluitend alleen doe, zonder mensen om me heen, n sync met mijn hersenspinsels, een haast spirituele ervaring die me laat wegdrijven van alles dat met sleur te maken heeft. Comfortabel noem ik dat, ik denk ook niet dat ik op een kantoor zou kunnen schrijven, die drukte is niet goed voor mijn creatieve proces, bovendien haat ik telefoon.

Via Powell kwam ik dan weer terecht bij de Baltimore City Pages waar Jess Harvell mooie stukjes over Animal Collective en de nieuwe lichting 'subterranean metal' (© The Wire) heeft geschreven. Inspirerend.

Inspirerend

Net als deze prachtige recensie van Vincent over The Kills live @ Petrol (een ogenschijnlijke droomzaal, ver weg van hier, zoals zo vaak).

Scary thoughts

Coldplay's 'Talk' is één van de singles van het jaar, fastfood-genot, die euforische The Edge gitaren maken me blij, blij als in ik-geef-geen-moer-wat-jij-ervan-denkt blij. Ik ben verder niet echt een singles persoon. 'Watskeburt', 'Only This Moment' en 'Hate It or Love It' steken er wel bovenuit denk ik. Oh, en zo luister je nog eens terug naar albums die aan het begin van het jaar indruk maakten maar nu al bekant vergeten zijn (Bloc Party, M.I.A. et al) en Lows The Great Destroyer, die zijn naam fokkin waardig is, wat een zware rockplaat is dat nog steeds, on-Lows maar toch weer wel, zo traag en loom als ze ooit waren, zo zwaar klinken ze op deze plaat. Té zwaar voor mij, op dit moment. Aaah, ik zet The White Birchs Come Up for Air maar eens op, lekker als je ineens zeker weet wat je nu wilt horen.