08. Clap Your Hands Say Yeah - Clap Your Hands Say Yeah [eigen beheer]

De confetti lag nog natgeregend in buurten en tunnels, op achterbanken tot in Haïti ontwaakten de rebellen met hun kronen der liefde parmantig op hun borst. De stroom was amper aangewakkerd of de volgende Heiligen in de Orde van Hosanna klopten alweer aan de deur. Rookpluimen vonden zonder moeite de binnenkant van mijn neusvleugels. Buiten werd een vuurtje gestookt en de zon scheen net iets feller boven dat groepje mensen dat zich had verzameld in mijn voortuin en bewonderend keek naar mijn verzameling gemodelleerde buxussen. Lou Reed, David Bowie, David Byrne, de Groten tegenover de Groentjes. Ontwapenend, soms irritant maar altijd enerverend meeslepend in hun carnavalesk enthousiasme. Waarom hangen die ballonnen op hun kop? Is er iemand die nog een zinnig woord kan uitbrengen? Kan die vogel zijn bek houden? De late avonden, gevuld met lepe karaokeversies van Reeds Berlin, waren uitputtend. Blozend raakten we de warme plekjes van onze geliefden, zonder bedoelingen, slechts warme briesjes door lichamen doordrenkt in dronken emotie. We zongen voor de nuchteren, de verzadigbaren, we lachten ze toe. De aarde was tien vierkante meter.

Ambachtslieden zijn het, maar wel van de meest creatieve soort. Niks wordt geschuwd, alles mag en uiteindelijk is er de schets. Die klopt gewoon, niet af, niet perfect, hij klopt. Als een pasgeborene, nat achter de oren, de wereld aan hun voeten. Een onwaarschijnlijke bron aan informatie die alleen even ontstoken dient te worden. Capaciteiten: eindeloos.

Er heerste achterdocht (die nu nog niet weggewassen is) maar de constante verleiding blijkt onderdeel van het genot. Afhaken of inhaken, sceptisch mokken of breed glimlachen. Dat waren de hamvragen en tien maanden later is een persoonlijke concensus verre van bereikt maar ligt vooral het genot nog vers op mijn smaakpapillen, doen de handen zeer en kreun ik uitgeput: okee dan.