07. Oneida - The Wedding [Jagjaguwar/Konkurrent]
"Their live shows always flash a certain dream-machine mesmerism"
- Andy Beta, Village Voice
Zoekend naar redenen waarom Oneida me in Kunsten Centrum België over de schouder wierp en meenam naar planeet Extase stuitte ik dus op deze woorden van muziekjournalist Andy Beta. Droom Machines, ze bestaan echt (check hier een nogal primitief cybervoorbeeld). Eind jaren vijftig in elkaar geknutseld door twee leden van de Beat Generation. Dromen aan muziek gekoppeld door middel van een knullig knutselwerkje. Zo simpel maar zo enorm tot de verbeelding sprekend dat het uiteindelijke resultaat na een sessie alleen maar teleurstellend kan uitvallen, we hebben het wel over een tijd waarin de woorden virtual reality alleen voorkwamen in de vocabulaire van progressieve sci-fi schrijvers en overijverige wetenschappers. Wat die schrijvers en mad professors deelden met mij en vele anderen is een ambitie of zelfs levensovertuiging om dromen en realiteit door elkaar heen te weven. Geen makkelijke ambitie, misschien wel een onmogelijke maar de fascinatie smeekt om openingen te ontdekken. Muziek is dan op zijn minst een zinvol ingrediënt, voor ondergetekende zelfs een vereiste. Op dit punt rijst een interessante vraag: waarom droom ik nooit over muziek, muziek maken, muziek ontdekken, muziek horen, muziek voelen, vrijen met noten, met riffs, met drones, met crescendo's. Met een dikke, vette Oneida groove verdomme.
Je kompas slaat op hol in de Oneida catalogus, gooi het weg, ga erop zitten, eet het op. Laat je verwachtingen varen, was dat voor The Wedding nog onduidelijk, het is nu zo klaar als een klontje. Oneida doet waar ze zin in heeft. Gekenmerkt door één rode lijn: contrast. Strijkers die als vloeibare xtc door je aderen stromen vs. granieten grooves. Feilloze vocalen die van zijde schuurpapier maken vs. jankende oerkreten Ozzy-stijl. Akoestisch getokkel uit een sprookjesrijk vs. Monster Riffs die verdrinken in het varkensvet waar de geur van Blue Cheer nog aan vastkleeft. The Wedding is een ding an sich, het transformeert referenties in één Oneida entiteit. Je wordt als het ware binnengelokt door de zijdezachte, naar bloesem geurende vioolklanken van 'The Eiger'. Romantische psychedelica zo zacht en smaakvol als warme roomboter. Eenmaal binnen beginnen ze aan een rondleiding die door de wereld van Oneida waar zelfs superhelden in een bandje zitten. Met namen als Kid Millions, Fat Bobby en Hanoi Jane komt die belevingswereld al snel dichterbij maar het is ook de cartooneske manier waarop ze hun riffs en grooves neerzetten. Opgeblazen, uitvergroot en met van die wolkjes erbij met veel "BAM"s en "POW"s tijdens 'Did I Die'. De climax wordt bereikt tijdens het bezwerende 'The Beginning Is Nigh'. Korte keyboarddrones die tikken als de hartslag van een uitgeputte superheld voordat hij aan zijn laatste alles overrompelende daad begint. Panoramisch uitwaaierende gitaren kleuren de lucht donkerrood, trage, hypnosepercussie manoevreert achtzaam over een moeras van psychedelica. Geduld wordt op de proef gesteld, het is weer de reis die de verhalen laat ontwaken, het doel is inferieur.
Brooklyn, New York. Fat Bobby staat voor een schoolklas. Een fuckin schoolklas godverdomme. Begrijp me niet verkeerd, kinderen zijn een godsgeschenk, Fat Bobby is een godsgeschenk. Fat Bobby...is..........een...............fucking muzikant. Waarom staat die gast nog voor een schoolklas. Voor het fucking geld natuurlijk. Oneida bestaat slechts in de marge maar noem me één band op, één fucking band die dichterbij het vuur van de Stooges, van fucking Funhouse komt dan Oneida. Geld is een motherfucker en ik zeg je dit, uit de grond van mijn hart, zonder gein: kun je me vijf euro lenen?
Vroeger droomde ik vaak hoe een wereld zonder geld eruit zou zien. Zonder wroeging, zonder ambitie, zonder plichtsbesef. Alleen verlangens en manieren om die te bevredigen. Er hoeft niet eens gepraat te worden. Verlangen is genoeg. Een wereld op droomniveau waar woorden als kunst aan de muren hangen. Ik dwaal weer af, ik geef toe aan een droom. Moeten dwalingen niet worden aangemoedigd? In plaats van neergesabeld worden als signalen van besluiteloosheid of gebrek aan karakter? Dwalen is leven. Vergeef me mijn dwalingen. Vergeef me......................
dat ik leef.
2 Comments:
fuck! met elk hoger nummer wordt het begeleidende stukje bij Joris beter. :)
Hiephoi!
Wat Ludo zegt. Bij nummer 8 dacht ik al 'wat moet dat worden met nummer 1'?
Post a Comment
<< Home