Jonge geesten
Nog zo'n gedachteflard die me te binnenschoot is dat Bennink met zijn percussionele speelsheid erg dicht bij die ongeremde kinderlijkheid van Animal Collective en Ariel Pink in de buurt komt. De muziek verschilt als appels en peren maar de essentie is hetzelfde: plezier.
Veertig jaar geleden deelde hij podia met Eric Dolphy en Wes Montgomery en nog steeds blaakt hij van spelvreugde. Respect.
Ik wordt klein van bewondering als ik eraan denk dat hij regelmatig met Derek Bailey (r.i.p.) speelde. Nog gunt hij iedereen een kans om bij hem in de buurt te komen, zo speelden ze zondag vooral nummers van contrabassist Ernst Glerums nieuwe album, The Itch. Bennink geniet zichtbaar als Glerum een meeslepende solo van zijn bassnaren laat glijden, als hij een foutje maakt grijnst hij, hij kickt er bijna op. Zelf struikelt hij regelmatig over zijn drumstokken, kwastjes, koebellen en bekkenschalen. Je vraagt je af of hij het erom doet. Hij staat op, schuift zijn stoel naar achteren en gaat zitten, de poten schrapen over de vloer. Pas drie seconden later realiseer je je dat hij geen last heeft van een slapend stuitje maar de stoel bij zijn spel betrekt. Wanneer hij een koebel op zijn snaredrum legt, zijn ogen sluit en om beurten op de rand van de drum en de koebel slaat en die er uiteindelijk afglijdt, vraag je je af of hij niet weet dat die koebel er uiteindelijk afglijdt. Schitterend, genieten van een levende legende. Dat maak je zelden mee.
Aanbevolen:
Eric Dolphy - Last Date
Derek Bailey, Han Bennink en Evan Parker - Topography of the Lungs
Derek Bailey, Han Bennink - Post Improvisation I
Verplicht leesvoer:
The Church of Me over Derek Bailey
1 Comments:
tja Han Bennink, zo zijn er maar heeel weinig...
Spontaan kwam ook het idee in me op om eens met een drumcomputer te battle-n. Ik zie het affiche al voor me:
Live At The Parkfeest
Mijn Drumcomputer Vs. Han Bennink
Post a Comment
<< Home