05. Akron/Family - Akron/Family [Young God/Konkurrent]

"Hmm hmmm hmm hmmm"

Soms is het zo simpel, je naar binnen lokken. Met een mooi woord hier, en wat zalvende hmm hmm's daar had Akron/Family me snel te pakken. Dit is muziek die ik eenzelfde stickertje meegeef als Khonnor vorig jaar: gebroken muziek. Niet zozeer omdat hij gebroken klinkt maar wel omdat hij gebroken is. In tientallen stukjes over de hele album verspreidt ligt de essentie. Het is de broederplaat van Microphones' 'The Glow Pt. 2, een droombeeld tot stukken gemept en op een album bijeen geveegd. Ik las verslagen over bezoekers van hun liveshows, totaal anders dan op plaat zeiden ze. Shoegaze! Noise! Folk! Ik moest lachen. Zo hoort het ook. Zo moet het zijn.

De muziek van Akron/Family is gemaakt voor de fantasiewereld van een romanticus. Zijn aantrekkingskracht ligt in de details, de schoonheid zweeft er net boven. Freakfolk is een snelle conclusie, de stem van Ryan Vanderhoof lijkt zelfs wat op die van Devendra Banhart. Iets minder koude bibber, iets meer Thom Yorke falsetto. Maar freakfolk is voor Akron/Family nooit het einddoel (begrijp me niet verkeerd; ik weet best dat artiesten sowieso niet in hokjes gefrot willen worden, dat ligt slechts ten grondslag aan deze uit de hand gelopen hobby). Het is een tussenstation waar slechts wat onvergelijkbare appels en peren worden ingeslagen. Een flirtende melodie hier, fluisterende samenzang iets verder, betovering alom vertegenwoordigt maar nooit opzichtig glinsterend. De passie ligt versplinterd over talloze vruchtbare bedjes van schoonheid. Fantoomfolk, misschien is het dat wel, altijd heerst er iets rusteloos. Een gevoel dat het niet af is, dat er meer moet zijn. Akron/Family bewoont het niemandsland tussen improvisatie en fantasie. Liedjes die wonderschoon beginnen met alle toeters en bellen die The Beatles ooit verzonnen hebben eindigen in met een slag van de Captain Beefheart hamer, zo hard dat de klap nog doorrinkelt in het volgende liedje. Maar het waren de hmm hmm's die me naar binnen lokten, zijdezacht, troostend. 'Before And Again' klinkt zoals Nick Drake zou klinken had hij de tijd van electronica meegemaakt. Betoverd,gebogen over zijn gitaar op de knopjes drukkend. Gitaar, knopje, gitaar, knopje. "Jezus Christus", zou hij gefluisterd hebben.

Seconden duren uren, uren duren dagen. Elk nummer zijn eigen universum. De euforische samenzang tijdens 'Shoes' die uiteindelijk uitmondt in een Spiritualized meets The Band climax. Een sterren symfonie a la Mercury Rev als popmuziek in een wereld waar tijd niet bestaat ('Sorrow Boy'). Dagdroomfolk die geduldig voort marcheert en zijn ultieme geluk in wat valse blazers vindt('Franny/You're Human'). Echoënde gitaren die doelloos door ijle lucht rondzweven als plotseling vogels tsjilpen en 'Afford' tot leven wekken. Droom je eigen favorieten, schep je eigen universum. Ik luisterde naar Akron/Family en wist dat zoiets mogelijk was.