01. Animal Collective - Feels [FatCat/PIAS]

"The words cut open"

Krijg nou tieten (of ballen, hangt ervan af hoe je eruit.....kwam knallen)! Een vrolijk klinkende plaat in mijn top tien, op plaats één nog wel. Maar dit was onvermijdelijk, dit is de plaat van de lach. Hier wordt mijn hart een HART. De dagen pompen langs de kleppen, dromen vullen mijn aderen met wensen die nooit zullen uitkomen. De binnenkanten van mijn oogleden bieden een schuilplaats maar ik wil licht, helderheid, de zon verdomme. De nazomer was voor Feels. Ik reikte met mijn vingertoppen naar gevoelens en zij reikten met hun vingertoppen naar mij. Ik groeide in dat gevoel, ik werd één met haar verleidingen.

"Sail away forgotten and to touch was almost heaven"

Aanrakingen drongen diep mijn ziel binnen, die glimlach was goud waard. Vallen, opstaan de wereld werd kleiner. Jij, ik, Feels, maar zo veel ontglipte mijn verstand. Realiteit werd bijzaak, de droom werd mijn huis. De nu of nooit tragiek werd een levensmotto. Feels de surrealistische soundtrack, de gekte op het stokje dat mijn vingers angstvallig omklemden.

"Well I've given up lips and simple treasure"

Vergeten is ook leven, wegstoppen is soms noodzaak. Hoeveel Animal Collective hieraan heeft bijgedragen is slechts gissen naar iets waar je het begin noch het eind van snapt. Animal Collective beweegt slechts vooruit en dat is vaak de beste manier. Omgeven door een waas van backporch sentimentaliteit is de lach bitterzoet maar wel hartelijk en vooral ongeremd. De mogelijkheden zijn eindeloos, je hebt het zelf in de hand. De kracht van het viertal ligt in een ogenschijnlijke tegenstelling, ze bespelen de bekrompen geesten doordat het continu lijkt of ze het spoor bijster zijn. Ze werpen een rookgordijn van naïviteit op dat op zich al één dimensie van het plezier vormt. De 'werkelijkheid' is dat hier een zorgvuldige route wordt uitgestippeld, een die nooit eerder bewandeld is. Het is zoals ze hetzelf toegeven, Noah (Panda Bear): "I have no desire to do anything that's been done before, or do anything retro at all. It just doesn't feel exciting to me. I think we're reaching for something that isn't quite there yet."

Dronken van de indrukken, de realiteit een ver verleden. Een staat van bijna-synesthesie wanneer titels als 'Purple Bottle' voorbij drijven. De paarse walm van weer een droom. Keurig op zijn plek in een hoekje kronkelt de essentie van gospel, gelukzalig van herkenning. Een glimps speelsheid blijkt een heuse speeltuin, de glimlach van een kind een poort naar euforie. Voldaan maar verlangend reizen we voort, tevreden met onze gidsen en comfortabel in onze honger. Voor nu is het genoeg geweest, hier zeg ik..

"THANK YOU FOR THE PAIN!"

---

Dit was het dan voor 2005! Iedereen een mooi uiteinde gewenst en op naar 2006 met nieuwe dromen en nieuwe moed. Salut!