02. Paavoharju - Yhä Hämärää [Fonal/Clear Spot]

Soms schieten woorden tekort. Is de muziek sneller dan taal. Op zoek naar vreemder verwacht ik dit niet. Vreemd betekent vaak minder luisterbaar, of slechts luisterbaar met een getraind setje oren. Snobistisch, tsja, het is gewoon zo. Je reist van Orthrelm naar Abruptum omdat je de reis zo fascinerend vindt, niet omdat je zo lekker kunt eten tijdens die muziek. Muziek is pure beleving, met alle symbolen en tekens die erbij horen. Alles inslikken, niks laten liggen. Steeds meer, steeds dieper, steeds 'onluisterbaarder'. De reis liep richting Finland, meer dan eens. Avarus (stijldobberaars), Islaja (een ander sneller-dan-taal fenomeen), Es (de stijlpuzzelaar), Lau Nau (psyque akoestique) enzovoorts, enzovoorts. De grond is vruchtbaar, de vruchten zijn zoet, de nadorst is onstuitbaar.

Paavoharju lijkt niet te bestaan, een schaduw van hoe de wereld eruit zou moeten zien. Een schim van popmuziek, een bries Bollywood, inheemse folk, stoffige electronica. Spiritualiteit (een drijfveer van deze Finnen) is vaak een strop om de nek van veel artiesten, Paavoharju lukt het om dat juk te ontstijgen. Ze bestaan buiten het bereik van iedereen, ze zweven van fantasie naar fantasie, fluisterend in je oor: “hou me vast / leg mijn hoofd stil op mijn schouder / hou me vast / streel...”, fuck..verkeerde cd...foute fantasie..fout, fout.

**

Zonder dollen, terug naar af. Naar de reinheid van het Finse platteland. Los van Westerse pretentie leeft een groepje muzikanten. Paavoharju, ze noemen zichzelf born again christenen die middels muziek hun geloof verkennen. Kan gebeuren, we dwalen weet u nog. Maar het is niet de essentie in mijn beleving. De muziek transcendeert aan hun gemeenschappelijke overtuiging. Dat gebeurt al tijdens de opening, 'Ikuisuuden maailma', een lichte golf synthesizereffecten wast zachtjes over mijn voorhoofd. Stemmen dwalen door mijn onderbewustzijn. Aan de rand van een diepblauw meer spoelt een naakte stem en omgeving onafscheidelijk met elkaar verbonden, een schoonheidspact. Een diepe onschuldigheid die meer wil zijn, die misschien zelfs stout wil zijn maar die wereldse gradatie nooit bereikt. Ze bestaat niet echt, illusie.
Dan een straal stoffig licht...

"Oksa taipuu (the branch bows)
hipaisee veden pintaa (skims the surface of the water)
kuvajaisein rikkoen (breaking my reflection)
kuvas esiin saa (your image it reveals)"

...waar Björk ophoudt danst een nieuwe stem. De bloesem huppelt op haar adem, een wereld buiten onze reikwijdte lacht ons toe. De middelen zijn simpel, de melodie een speeldoos, soms gebroken, soms helder als een poolnacht. Het ritme een hartslag, pompend als vanzelf, altijd in balans. De hamers van de piano zitten onder het stof . Dagen raken versplinterd, herinneringen worden puzzels maar het deert niet, we verhalen onze reis. De lange nachten vol fluorescerende visioenen, de koude dagen in gezelschap van onze geliefden. Maar deze is voor het leven, deze zal me nimmer ontschieten.

***
Yhä Hämärää (oneindige duisternis)