09. Birchville Cat Motel - Chi Vampires [Celebrate Psi-Phenomenon]
De beste droneplaten zijn als het leven: vol kleine accenten, prachtige details, afgrijselijke gebeurtenissen, macabere toevalligheden en wanneer je het verkeerd doet: oneindige sleur. Chi Vampires heeft het hele jaar door het grijze gebied tussen droom en realiteit gezoemd. Vooral op momenten dat sleur, teleurstelling en de gekte in mijn hoofd even achter tegen de knieën geschopt moesten worden. Het leegmaken van mijn hoofd werd een spannende reis naar een oneindig niks. Een reis om de reis, om de plaatjes, de ervaringen en een gevoel hebben dat je ergens bent zonder erbij te horen. Op zoek naar opluchting in een wereld die alleen maar verlangens aanwakkert.
Chi Vampires stompt die verlangens op hun neus en geeft ruimte aan een nieuwe realiteit. De doedelzakschaduwen die door de orgelsoundscape sluipen tijdens 'Blonde Moth Burial' bijvoorbeeld. Net aanwezig genoeg om te kietelen, net genoeg om je fantasie te imponeren en die volgende oase (of is het nu een fata morgana) te vinden. De titeltrack slijpt Fennesz-stekels vlijmscherp en plugt ze in een Sunn versterker om een Martiaanse versie van bootybass te creëeren. Zover kun je gaan met Chi Vampires, zolang je fantasie het niet laat afweten is de reis oneindig en zijn de uitzichten en ervaring keer op keer anders.
De bezwerende orgelmagie tijdens het adembenemende 'Cold Herds Travel' zou het niet gek doen als achtergrondmuziek bij de slotscene van een J.G. Ballard film. Wanneer de verwarde daden van de moordenaar ineens reden krijgen en de kijker doen beseffen dat de realiteit slechts een fractie van de illusie van het leven is (serieus, gek). Een door vlammen verwrongen Messiaen symfonie die een eigen universum met zijn eigen, intense emoties realiseert. Drone van het jaar? Zou zomaar kunnen want hoewel Double Leopards’ naar binnen gerichte dronemagie van Out of One Through One and to One en de kosmische radiotransmissies van Dockstaders Aerial 1 dicht in de buurt komen kies ik toch voor de zwarte magie/tragiek (tragie, dus) van dit mistig meesterwerk.
Om toch een kritische kanttekening te plaatsen (om die weer meteen teniet te doen overigens); Chi Vampires is als geheel te onrustig. Waar je Stars of the Lid drones waardeert om hun consistentie en zalvende textuur sleept Chi Vampires je van de ene naar de andere gemoedstoestand. Wanneer de drones van Harold Budd of Robert Fripp als lichte golven op en neer deinen woelen de tragidrones van Birchville Cat Motel onder invloed van hevige stromingen door het zand van de Mariana trog.
De Satie piano die tijdens 'Chi Vampires' (Satie meets Sunn O))) meets bootybass dus) kalm op de achtergrond blijft hangen contrasteert zo geniepig met de moddervette gitaardrones dat ze bijna op zichzelf staan en je dus twee reizen binnen één en hetzelfde nummer kunt maken. Je doet er dus goed aan de vier nummers afzonderlijk te benaderen om tijdens elk hoofdstuk/elke reis een nieuw verhaal te kunnen dromen of een nieuwe fantasie aan te wakkeren die je gedachten naar een metawereld sturen waar alles niks en niks alles is.
2 Comments:
Klinkt als een aanrader. ;)
nee, kutplaat
Post a Comment
<< Home