Wanneer drones dromen worden

Immense viooldrones die als een vloot bommenwerpers langs je hoofd scheren. Conrads Fantastic Glissando is een exercitie in extreme drone. Het rekken van één toon in het absurde doorgetrokken. Het hypnotiseert, natuurlijk, het fascineert, uiteraard, het neemt alles in beslag, uniek. Echt elke seconde wordt de toon dichter, tegen het einde lijkt hij haast te knappen, te exploderen in één groot niets. Het ultieme minimalisme misschien. In 1969 stort violinist Tony Conrad zich in Brooklyn, langs en in LaMonte Youngs fascinerende Theatre of Eternal Music (door Conrad Dream Syndicate genoemd, wie was daar nu niet graag bij geweest) op de hypnose van het minimalisme. Young heeft de ToEM opnames tot Conrads en John Cale's (ook frequent ToEM muzikant) frustratie nooit willen uitbrengen. Youngs zolder (loft) vormde de setting voor misschien wel de meest intensieve en fascinerende geluidsevenemten ooit georganiseerd. Niet zozeer happenings als wel ervaringen, zowel auraal als fysiek. Youngs fantasie leefde in een wereld rond één toon, één langgerekte noot krijgt zijn eigen vorm, creëert zijn eigen harmonie en melodie als hij maar lang genoeg aangehouden wordt. Dat is ook precies wat Conrad doet op Fantastic Glissando. De viooldrones zwellen aan tot ze immens diepe oceanen van geluid vormen. Fascinerend is zwak uitgedrukt.

Met LaMonte Young ben ik nog niet klaar, het is een aparte verschijning. Type Harley Davidson kabouter, een indrukwekkende, gevlochten sik. Lange grijze haren, verborgen onder een zwarte hoofddoek. Zijn ogen weggestopt achter een zwarte zonnenbril. Geen boventanden, volgens mij.

Leestip: alles over LaMonte Youngs ideeën, compleet met beeldmateriaal