Wat is op

Een hele hoop is op. Goede muziek, goede shows aan de horizon. Nieuwe banen die komen en gaan, die droombaan die niet blijkt te bestaan. Ik miste de game wel, al gaf het ook wat vrijheid. Je niet meer verplicht voelen om de zoveel dagen wat te posten is best bevrijdend. Maar wtf is een blog nu helemaal, je post er iets wanneer je zin hebt en als je in bed wil blijven liggen dan doe je dat gewoon. Respect gaat uit naar Omar, die zich aan zijn woord hield en er mee kapte na precies één jaar. Om in bed te blijven liggen. Beetje kort he, vriend. Only joking. Maar het grootste gemis van de laatste tijd is niet Omars blog, niet deze lege webstek. Niet de beperkte aanwas van nieuwe muziek in mijn soulseek folder. Niet het heengaan van mijn oma of de dood van de zomer. Wat ik mis is die glimlach in mijn bed, het eerste oogcontact bij het wakker worden. Weten dat er iemand is die naar je snakt. Dat is het grootste gemis. Nu kijk ik naar dat ongebruikte kussen, ik voel de kou als ik me omdraai. Emo dus, maar niet voor al te lang want de passie sterft nooit, opgestaan is plaatsvergaan. En toch is er de hoop, dat je iets speciaals hebt gehad staat buiten kijf, kan dat plotsklaps verdwijnen? Is het dan helemaal weg of slechts verstopt. Ik ben er niet uit, ik wil het achter me laten maar het verlangen is groot. Dat het vervaagd is een feit, maar wel een verschrikkelijk pijnlijk feit. Ik heb Schopenhauer pas ontdekt, niet de meest opbeurende filsoof. Men zegt dat hij wonderen verricht voor mensen met hartenpijntjes. Ik zag het toen niet, toen ik midden in de euforie had plaatsgenomen. De herkenning was daar maar de stof werd niet met een beamende en bescheiden glimlach verwelkomt. Ik voel het wel en ik begrijp zijn idee. Ik wil het er alleen niet mee eens zijn, hoe verleidelijk het ook is.

"Who is right, who can tell, and who gives a damn right now"

Over tot de orde van de blog dan. Ik ben ook heeeelemaal niet zo'n emo blogger. Vandaar ook dat ik het altijd bij de muziek gehouden heb en dat ook van plan ben weer te doen.
Welkom terug, zei hij dus tegen zichzelf. De passie ademt, de drang is niet te stoppen. Dus ben ik er weer, een nieuwe naam, een dubbele betekenis. Lijkt me duidelijk, neem het letterlijk en met een beetje fantasie in je op, dan heb je hem te pakken. Wat ga ik doen? De reis die immer voortduurt documenteren, nieuwe geluiden, nieuwe ervaringen. Vooral alles dat nieuw voor me is vereeuwigen op deze plek. Muziek, het leven, de kwelling, de vreugde, het plezier. HET FUCKING PLEZIER
oh!