De drone ad infinitum

In het interview dat ik deze week met Colder had voor Gonzo verklaarde hij dat hij meer met Europese moderne componisten heeft dan met Amerikanen als Steve Reich en Terry Riley. De reden die hij daarvoor gaf was dat Amerikanen zich meer lijken beizg te houden met imponeren terwijl Europeanen als Stockhausen en Ligeti zich (dixit Colder) "meer abstract bewegen en zich meer focussen op de inhoud dan het totaalplaatje." Klinkt logisch, de Stockhausen klank is duizend maal moeilijker te behapstukken of te doorgronden dan bijvoorbeeld In C of Music For 18 Musicians. Sunn O))) zet die "Amerikaanse" lijn voort en zet daarin gelijk de volgende stappen in het Amerikaanse "imagebuilding componeren". Birchville Cat Motel uit Nieuw Zeeland is Sunns idealistische tegenhanger, substantie over vorm. De drone als ultiem middelpunt, niet onderbroken door oprispende invloeden of andere randverschijnselen die het eindresultaat soms wel degelijk in de weg staan. Sunns muziek is een plaatje, het schept een beeld. Wat Campbell Knealy doet als Birchville Cat Motel is abstract en draait puur om de diepte, graven naar het binnenste van de drone. Rondtollend om de kern, proberen die te doordringen, een opgave die nog jaren en jaren zal aanhouden want elk geluid heeft een andere intentie en dus een andere kern, die ook telkens weer kan verschillen door de intentie van de luisteraar en/of maker.

Het duurt dus even voordat je de kern van Birchville Cat Motel te pakken hebt, niet in de laatste plaats door de variatie in zijn discografie. Uitstapjes naar freejazz (The Ecstasy Trio, Celebrate Psi Phenomenon) tientallen tour en live cd-r's, een paar reguliere albums en de twee platen die me in zijn richting dreven. Het dubbelalbum Beautiful Speck Triumph (Last Visible Dog, 2004) en Chi Vampires (Celebrate Psi Phenomenon, 2005). Beautiful Speck Triumph zit tjokvol met drones van allerlei aard. Door het diverse arsenaal aan instrumenten biedt elke klankverandering weer nieuwe inzichten. Boeiend, fascinerend.

Chi Vampires is de culminatie van zowat alles wat er aan vooraf ging. De drones ademen, alles telt, de volgende seconde fascineert alweer meer dan de vorige. Als je het cheesy uitdrukt dan is dit musique concrete uit Middle Earth. De warme gloed van de pianodrones aan het eind van 'Cold Herds Travel' (Chi Vampires, 2005) illustreren de berusting van een terugreis. Door de dalen van de magistrale drones, op zoek naar de kern, eeuwig tollend terug naar de realiteit waar de titeltrack een schijnbaar rustige thuiskomst begeleid. Schijnbaar want als snel cirkelen de aardse doomriffs als een dozijn op hol geslagen drilboren in de rondte. De schaduw van Kneale's andere project, Black Boned Angel, loert daarmee al om de hoek. Black Boned Angel is een versmelting van Earth riffs met de intens prikkende electrometal van Kevin Drumm. Black Boned Angels Supereclipse klinkt dan ook als een paar miljoen wespen die hun metalen angels langzaam door je huid prikken.

BCM symboliseert voor mij de aantrekkingskracht van experimentele muziek. De fascinatie groeit almaar, het zoeken naar extremer wordt direct door Knealy ondervangen en de drones zijn onvermoeibaar in hun expressiviteit. Ik lig op de bank als je me zoekt.

Celebrate Psi Phenomenon