Zondaggedachten

foto: Steve Reichs Drumming


Simon R.:

"Even doing a record review, the temptation is irresistible to do research. It's too easy. And with longer pieces, there's always the temptation to over-research. More than anything, it's a not-so-subtle form of procrastination (you feel like you are actually working but you're actually putting off the dread moment of writing!). "

"Either way, there was an element of an un-preconceived listening experience, the music existing purely as a blank slate, a Rorsasch blot for your projections. Well, I can see the advantages of both approaches. With context and research, the writing is more informed and "authoritative"; you know what the band is trying to do, maybe, or where they fit in. On the downside, it's a far less unmediated encounter between self and sound. Anyway, as an exercise I might try and see if I can write a whole review knowing nothing at all about the record or group, in a completely insulated bubble. Most likely, that's totally impossible."


Beide citaten zijn enorm herkenbaar. Recenseren is zelden een observatie van de muziek pur sang. Een referentiekader lijkt obligaat, of op zijn minst; wel zo gemakkelijk. Het helpt om te weten dat je op het goede spoor zit. Rondneuzen op het net naar informatie of andere recensies is in feite onderzoek maar heeft ook wel iets weg van "valsspelen". Toch blijft het zo dat hoe meer kennis je hebt, hoe beter je een album op waarde kunt schatten. De passie voor muziek is één grote ontdekkingsreis. Als het goed is reis je vooruit, nooit achteruit, een pas op de plaats is óók achteruitgang. Jarenlang in hetzelfde water dobberen is niks voor mij, ik zou niet dag in dag uit de nieuwste britpopsensatie kunnen toejuichen. Ik kan ook niet eeuwig in Godspeed etc. blijven geloven. (uitzondering: Sigur Rós; meesters van een trucje dat bij mij wél kéér op kéér op kéér op etc. werkt).

Mijn reis leidt dankzij Colder langs de minimalistische paden van Reich en consorten. Charlemagne Palestine's Strumming Music is een instant classic, een tijdloze plaat die steeds meer intrigreert. Resonerende pianoklanken die steeds een beetje meer klankkleur krijgen tot het punt waarop de resonantie alleen talloze miniatuur-symfonietjes vormt. Steve Reichs Drumming, was al een tijdje een favoriet. Het is altijd een plus bij zulke muziek als je weet hoe de muziek tot stand is gekomen. Zet een cd ervan op in een willekeurige galerie en niemand zal opkijken, laat een club muzikanten het stuk live spelen in een willekeurige galerie, en buiten dat hij te klein zal zijn zal niemand meer oog voor de schilderijen hebben. Een meditatieve oefening in beweging, van laag naar hoog en van primitief naar verfijnd vloeiend. Compleet met dans. Meer dan muziek, totale beleving.

Volgende halte: Tony Conrad