me tarzan you jane

Het was maart 2003 ofzo, door een lichte plensbui was ik op zoek naar de deuren van Kunsten Centrum België. Een Kunsten Centrum, dat valt wel op dacht ik, zeker een chique gebouw, misschien een galerie (sorry mam, pap), truttige dames (sorry mam, jij niet hoor) en de hele mikmak er voor niks bij. Bleek niks van waar, een donkere inham in een typisch Belgisch rijtjeshuizenblok, ver weg van een warm welkom met espresso's en bosvruchtenthee, of een wijntje misschien. Nee, kaal beton en bier voor één euro, aangereikt door een sympathieke Belg met druipsnor, staat er nu nog de beste man. Ik kwam er voor Black Dice, Fennesz, ik werd zwaar verrast door twee gastjes met akoestische gitaren, op een barkruk, die, enthousiast meppend op hun snaren en met de precisie van een waterballet de stembanden lieten werken. Harmonie tot in de puntjes uitgewerkt maar door de fanatieke en enerverende voortdracht gespeend van elke pretentie. Natuurlijk, Black Dice maakte diepe indruk maar verliefd was ik geworden op Animal Collective.

Zaterdag mag ik ze weer zien, op het Rumor Festival in Utrecht. Ik maak er een weekend van, Afrikaans dineren vooraf, de beestenboel in concert als toetje en een viersterren hotelbed voor 29,95 pp (jawat? dat is gewoon een danig koopje!) erna. Ik kijk ernaar uit, de beestachtige gekte zal onder de dekens nog lang voortduren. Want jahaa, mijn meissie moet mee, die plek langs me is soms weer lekker warm, vertrouwd. Het is misschien wel het begin van de rest van mijn leven, het derde hoofdstuk, de climax wellicht. maar volgens mij ben ik echt toe aan een duchtige vakantie, drie weken weg. Dat is lang geleden. Maar goed, ik voel me zo fit als een Keniaanse hardloper met ADHD. Prepare for burrrrrn out wellicht? Naah, nu even niet hoor.