platenspielerei

Ja het is best wel onvoorstelbaar maar ik heb nog steeds geen platenspeler. Nu die Double Leopards plaat alleen op vinyl verkrijgbaar is moet ik er een hebben.

Mocht je er nog een op zolder hebt staan, ik kom hem wel even halen. Of anders zijn tips welkom. Moet ik een nieuwe kopen, zijn rommelmarkten de ideale plaats of misschien wel ebay of marktplaats? Waar moet ik op letten en vooral, wat gaat zoiets kosten?

Zondaggedachten

foto: Steve Reichs Drumming


Simon R.:

"Even doing a record review, the temptation is irresistible to do research. It's too easy. And with longer pieces, there's always the temptation to over-research. More than anything, it's a not-so-subtle form of procrastination (you feel like you are actually working but you're actually putting off the dread moment of writing!). "

"Either way, there was an element of an un-preconceived listening experience, the music existing purely as a blank slate, a Rorsasch blot for your projections. Well, I can see the advantages of both approaches. With context and research, the writing is more informed and "authoritative"; you know what the band is trying to do, maybe, or where they fit in. On the downside, it's a far less unmediated encounter between self and sound. Anyway, as an exercise I might try and see if I can write a whole review knowing nothing at all about the record or group, in a completely insulated bubble. Most likely, that's totally impossible."


Beide citaten zijn enorm herkenbaar. Recenseren is zelden een observatie van de muziek pur sang. Een referentiekader lijkt obligaat, of op zijn minst; wel zo gemakkelijk. Het helpt om te weten dat je op het goede spoor zit. Rondneuzen op het net naar informatie of andere recensies is in feite onderzoek maar heeft ook wel iets weg van "valsspelen". Toch blijft het zo dat hoe meer kennis je hebt, hoe beter je een album op waarde kunt schatten. De passie voor muziek is één grote ontdekkingsreis. Als het goed is reis je vooruit, nooit achteruit, een pas op de plaats is óók achteruitgang. Jarenlang in hetzelfde water dobberen is niks voor mij, ik zou niet dag in dag uit de nieuwste britpopsensatie kunnen toejuichen. Ik kan ook niet eeuwig in Godspeed etc. blijven geloven. (uitzondering: Sigur Rós; meesters van een trucje dat bij mij wél kéér op kéér op kéér op etc. werkt).

Mijn reis leidt dankzij Colder langs de minimalistische paden van Reich en consorten. Charlemagne Palestine's Strumming Music is een instant classic, een tijdloze plaat die steeds meer intrigreert. Resonerende pianoklanken die steeds een beetje meer klankkleur krijgen tot het punt waarop de resonantie alleen talloze miniatuur-symfonietjes vormt. Steve Reichs Drumming, was al een tijdje een favoriet. Het is altijd een plus bij zulke muziek als je weet hoe de muziek tot stand is gekomen. Zet een cd ervan op in een willekeurige galerie en niemand zal opkijken, laat een club muzikanten het stuk live spelen in een willekeurige galerie, en buiten dat hij te klein zal zijn zal niemand meer oog voor de schilderijen hebben. Een meditatieve oefening in beweging, van laag naar hoog en van primitief naar verfijnd vloeiend. Compleet met dans. Meer dan muziek, totale beleving.

Volgende halte: Tony Conrad

..and the drone goes on and on and on

En we dronen voort met het schitterende Out of One, Through One and To One van Double Leopards. Meters lange drones, zuurstofrijk, enerverend, uplifting zelfs. Halve Maen was misschien hun opus, een minimalistische symfonie van feedback, sinusgolven en kunstmatige fieldrecordings. Out of One, Through One and To One is alleen naakte drone. Puur, elegant, uplifting zelfs. Vol zuurstof. Schitterend plaatje van een band die rechtstreeks uit Utopia lijkt te komen.


Dan nog een interessant Stockhausen relaas gevonden via ILM, waar Stockhausen de gemoederen ook bezig houdt. Ik moet zeggen dat het verhaal van Hymnen me totaal niet interesseert, toch is de uitkomst in geluid fascinerender en beter te pruimen dan ik dacht. Hymnen dus, Kontakte nog eens goed uitzitten dan.

Dan nog even dit...

Noumena van The Drift op Temporary Residence is een samenwerking van leden van Tarentel en Halifax Pier en klinkt ge-wel-dig. Postrock met zeer aanwezige blazers. Hier kun je wat mp3's luisteren..

De drone ad infinitum

In het interview dat ik deze week met Colder had voor Gonzo verklaarde hij dat hij meer met Europese moderne componisten heeft dan met Amerikanen als Steve Reich en Terry Riley. De reden die hij daarvoor gaf was dat Amerikanen zich meer lijken beizg te houden met imponeren terwijl Europeanen als Stockhausen en Ligeti zich (dixit Colder) "meer abstract bewegen en zich meer focussen op de inhoud dan het totaalplaatje." Klinkt logisch, de Stockhausen klank is duizend maal moeilijker te behapstukken of te doorgronden dan bijvoorbeeld In C of Music For 18 Musicians. Sunn O))) zet die "Amerikaanse" lijn voort en zet daarin gelijk de volgende stappen in het Amerikaanse "imagebuilding componeren". Birchville Cat Motel uit Nieuw Zeeland is Sunns idealistische tegenhanger, substantie over vorm. De drone als ultiem middelpunt, niet onderbroken door oprispende invloeden of andere randverschijnselen die het eindresultaat soms wel degelijk in de weg staan. Sunns muziek is een plaatje, het schept een beeld. Wat Campbell Knealy doet als Birchville Cat Motel is abstract en draait puur om de diepte, graven naar het binnenste van de drone. Rondtollend om de kern, proberen die te doordringen, een opgave die nog jaren en jaren zal aanhouden want elk geluid heeft een andere intentie en dus een andere kern, die ook telkens weer kan verschillen door de intentie van de luisteraar en/of maker.

Het duurt dus even voordat je de kern van Birchville Cat Motel te pakken hebt, niet in de laatste plaats door de variatie in zijn discografie. Uitstapjes naar freejazz (The Ecstasy Trio, Celebrate Psi Phenomenon) tientallen tour en live cd-r's, een paar reguliere albums en de twee platen die me in zijn richting dreven. Het dubbelalbum Beautiful Speck Triumph (Last Visible Dog, 2004) en Chi Vampires (Celebrate Psi Phenomenon, 2005). Beautiful Speck Triumph zit tjokvol met drones van allerlei aard. Door het diverse arsenaal aan instrumenten biedt elke klankverandering weer nieuwe inzichten. Boeiend, fascinerend.

Chi Vampires is de culminatie van zowat alles wat er aan vooraf ging. De drones ademen, alles telt, de volgende seconde fascineert alweer meer dan de vorige. Als je het cheesy uitdrukt dan is dit musique concrete uit Middle Earth. De warme gloed van de pianodrones aan het eind van 'Cold Herds Travel' (Chi Vampires, 2005) illustreren de berusting van een terugreis. Door de dalen van de magistrale drones, op zoek naar de kern, eeuwig tollend terug naar de realiteit waar de titeltrack een schijnbaar rustige thuiskomst begeleid. Schijnbaar want als snel cirkelen de aardse doomriffs als een dozijn op hol geslagen drilboren in de rondte. De schaduw van Kneale's andere project, Black Boned Angel, loert daarmee al om de hoek. Black Boned Angel is een versmelting van Earth riffs met de intens prikkende electrometal van Kevin Drumm. Black Boned Angels Supereclipse klinkt dan ook als een paar miljoen wespen die hun metalen angels langzaam door je huid prikken.

BCM symboliseert voor mij de aantrekkingskracht van experimentele muziek. De fascinatie groeit almaar, het zoeken naar extremer wordt direct door Knealy ondervangen en de drones zijn onvermoeibaar in hun expressiviteit. Ik lig op de bank als je me zoekt.

Celebrate Psi Phenomenon

De taal van de Jeugd

'Watskeburt' was gedoemd om gehaat te worden tot op de laatste vezel van P Dronq's Dickies. Tot op het rotte neusschot van Fur, tot op de laatste kroeshaar op Willie's pik. Maar jezus christus, liep dat even anders zeg. 'Watskeburt' verveeld nooit, de feelgood hit van het jaar. Meeflowen is tweede natuur. Furs bijdrage vloeit oppermachtig, als warme vaseline door je bilnaad. De meest gedraaide cd in mijn drie kwartier in de auto elke morgen, en weer terug. Heerlijk.

Op Parels voor de Zwijnen weten P. Fabergé, Willie Wartaal en Vieze Fur voor het eerst in de historie van Nederlandse hiphop een eigen taal te creëeren die zich kan meten met de Amerikaanse varianten van, lijn ze maar op en kies je favoriet, Snoop, Too Short, E-40, Ol' Dirty, Devin the Dude etc. Het hangt vaak tegen zijn Amerikaanse grote broers maar het is zodanig scheefgetrokken dat het in het Nederlands past en die kromme verbastering doet me breeduit grijnzen. Shit is inderdaad aan.

Ik zal eens wat voorbeelden opgraven om wat vergelijkingen te maken...

Wat is op

Een hele hoop is op. Goede muziek, goede shows aan de horizon. Nieuwe banen die komen en gaan, die droombaan die niet blijkt te bestaan. Ik miste de game wel, al gaf het ook wat vrijheid. Je niet meer verplicht voelen om de zoveel dagen wat te posten is best bevrijdend. Maar wtf is een blog nu helemaal, je post er iets wanneer je zin hebt en als je in bed wil blijven liggen dan doe je dat gewoon. Respect gaat uit naar Omar, die zich aan zijn woord hield en er mee kapte na precies één jaar. Om in bed te blijven liggen. Beetje kort he, vriend. Only joking. Maar het grootste gemis van de laatste tijd is niet Omars blog, niet deze lege webstek. Niet de beperkte aanwas van nieuwe muziek in mijn soulseek folder. Niet het heengaan van mijn oma of de dood van de zomer. Wat ik mis is die glimlach in mijn bed, het eerste oogcontact bij het wakker worden. Weten dat er iemand is die naar je snakt. Dat is het grootste gemis. Nu kijk ik naar dat ongebruikte kussen, ik voel de kou als ik me omdraai. Emo dus, maar niet voor al te lang want de passie sterft nooit, opgestaan is plaatsvergaan. En toch is er de hoop, dat je iets speciaals hebt gehad staat buiten kijf, kan dat plotsklaps verdwijnen? Is het dan helemaal weg of slechts verstopt. Ik ben er niet uit, ik wil het achter me laten maar het verlangen is groot. Dat het vervaagd is een feit, maar wel een verschrikkelijk pijnlijk feit. Ik heb Schopenhauer pas ontdekt, niet de meest opbeurende filsoof. Men zegt dat hij wonderen verricht voor mensen met hartenpijntjes. Ik zag het toen niet, toen ik midden in de euforie had plaatsgenomen. De herkenning was daar maar de stof werd niet met een beamende en bescheiden glimlach verwelkomt. Ik voel het wel en ik begrijp zijn idee. Ik wil het er alleen niet mee eens zijn, hoe verleidelijk het ook is.

"Who is right, who can tell, and who gives a damn right now"

Over tot de orde van de blog dan. Ik ben ook heeeelemaal niet zo'n emo blogger. Vandaar ook dat ik het altijd bij de muziek gehouden heb en dat ook van plan ben weer te doen.
Welkom terug, zei hij dus tegen zichzelf. De passie ademt, de drang is niet te stoppen. Dus ben ik er weer, een nieuwe naam, een dubbele betekenis. Lijkt me duidelijk, neem het letterlijk en met een beetje fantasie in je op, dan heb je hem te pakken. Wat ga ik doen? De reis die immer voortduurt documenteren, nieuwe geluiden, nieuwe ervaringen. Vooral alles dat nieuw voor me is vereeuwigen op deze plek. Muziek, het leven, de kwelling, de vreugde, het plezier. HET FUCKING PLEZIER
oh!