Blaas op plz

Ten eerste is de albumhoes van Ghostface's Fish Scale (eta 28/02/06) redelijk fascinerend. Geen bling bling, geen uzi's of ak's. Slechts Ghost aan het werk, als de noeste arbeider die hij is. De enige constante in de Clan tegenwoordig. Fish Scale is voorbestemd om op te blazen. Alle ingrediënten zijn aanwezig, Ghostface zit nog steeds vol vuur, gefocust, gepassioneerd vooral. Striving for perfection. Beats van MF Doom, Pete Rock (!), J Dilla, Madlib. Dit voorproefje: 'Back Like That' (real audio), is een gladde soulglijer, vooral door de bijdrage van nieuw r&b talent uit de Jay-z's Defjam stal, Ne-Yo. Punt is dat Ghostface nog steeds zijn verhalen vertelt als geen ander, kalm en realistisch, met het hart op de juiste plek. Oprecht ontroerend zelfs. Met dartelend pianospel en "oeh oeh"'s op de achtergrond, een combinatie die niet te versmaden is. Gooi er nog wat rauwe boombap tracks en wat cameo's van Raekwon, Masta Killa en MF Doom bij en Fish Scale is een winner.

Raekwon bereidt zich ondertussen voor op de release van Cuban Linx II, harten worden angstvallig vastgehouden. Ik lijk wel alleen op de wereld als ik met droge ogen beweer dat Cuban Linx II het goeie spul gaat leveren. Maar met de realiteit op zak en twee tegenvallende albums, The Lex Diamonds Story en Immobilarity, ben ik stiekem best bang dat Rae zijn honger kwijt is. Hij schreeuwt wel van erg gladde daken als hij roept dat we hem nog niet moeten uitvlakken en door zijn album Cuban Linx II te noemen is elk tegenvallend resultaat een catastrofe. Nu of nooit. Er staat enorm veel op het spel. The Vatican Mixtape is een appetizer, veertig tracks, oude shit, collages en wat nieuw spul waaronder een track geproduceerd door Pete Rock waar ik de glinstering nog niet in gevonden heb. Opmerkelijk is het knip- en plakwerk van coupletten van Biggie (rip), Big Pun (rip), Raekwon en Nas. Fuck zeg, ik mis B.I.G. toch wel als ik dit weer hoor. New Yorks vuur in hart en nieren, waarschijnlijk een opname van relatief vroeg in zijn carrière want hier klinkt hij nog net zo gedreven als op 'Juicy', zijn beste track ooit. Big Pun is (was) Big Pun, nooit echt een liefhebber geweest, zijn stem heeft niks extra's, té vlak. De produktie is prachtig (het geluid minder), volle bassen en een subtiele piano. Respectvol, het zijn de stemmen die tellen hier. Als Rae erin komt glimlach ik toch weer breed hoor. Hij komt het best tot zijn recht tussen verschillende karakters, liefst aan de Ghosts zijde natuurlijk. Fingers crossed, steek een kaarsje aan, zeg een weesgegroetje. Alle hens aan dek, ik geloof er nog steeds in.

mp3 | 'Biggie, Big Pun, Raekwon & Nas'