Die ouwe

Hij was altijd bezig. Ik was altijd nieuwsgierig maar ik stoorde hem nooit. Ik hield het stil. Ik wachtte op zijn hand en liet me leiden. Een donker kamertje, rood licht. De verwrongen chemische lucht, het had iets mysterieus. Altijd bezig, met zijn gereedschappen bij de hand, overal. Altijd voorbereidt, geen moment ging hem voorbij. De bewijzen plakken nog steeds op honderden meters papier. Momentopnames van dingen die je je niet herinnert, nikszeggend toen maar allesbepalend nu. Hij was altijd bezig en het was normaal dat hij alleen even voor een kopje koffie naar onderen kwam. In zijn hoofd al zijn volgende stap: bewerken of zo laten? Inkleuren of weggooien? De trap op en weer weg, het donker in.

In het donker zit hij allang niet meer. Overgestapt van de ene naar de andere inspiratie, vol overtuiging en tot ieders verbazing altijd weer gepaard gaand met het nodige succes. Vorige week zaterdag stond er een paginagroot artikel in Dagblad de Limburger, een mooi stuk. Met een gigantische foto. Mijn pa, het is hem gegund.



Dit is de foto waaraan de kop van het artikel refereert. Het heeft me nooit zo gepakt maar zoals in het artikel te lezen is, is het:

"[..]een vondst. Picasso laste twee dinky toys met de bodem tegen elkaar en plots was het een apenkop. Dan heb je zelf ontelbare malen een rendiergewei gezien, maar niet de potentie die het heeft om iets heel anders gestalte te geven. Je moet het zien."

Zo bekeken is het ineens niet meer dat vreemde object waar ik vaak zat tegen aan gekeken heb. Het is kunst, ik wist het wel maar ik besefte het niet. Het is trash art.

De expositie van mijn vader in onze eigen Galerie De Kunstvloer (website is down maar we zijn bezig hem te reanimeren) duurt nog tot 31 maart 2006. Iedereen is uiteraard welkom.