Mag het een riffje meer zijn, mijnheer?

Hjarnidaudi = hersendood

Ik trek nog maar eens de diepte in, naar het onderzeese Riff-gebergte van Hjarnidaudi om precies te zijn. Pain:Noise:March is het debuut van deze afsplitsing van doemdronologen Hlidolf, een slow-motion stroboscopisch riffmonster, de felverlichte tegenhanger van Black One (minus de vocalen). Hjarnidaudi laat de riffs als metershoge golven tegen graniet aankletsen. Intens, het is zo'n kleurloos woord geworden maar het dekt de lading precies. [via]

Een dagdroom minder

Mijn eerste Grote Indie Liefde. Ik heb niet zo heel veel echte indie liefdes gehad, ik kan Pavement, de Petrus van de indie nog steeds niet lijen. Hetzelfde gaat op voor Guided By Voices, sla ik ook liever over. Grandaddy daarentegen stal ooit mijn hart met hun melancholische verhaaltjes, Jason Lytle's stem, bitterzoet zo als ik ze het liefst heb, aaide mijn gefrustreerde post-puberbol. De drassige gitaren en de overstuurde synths die altijd melodieus eindigden trokken precies aan de juiste snaren. In deze muziek voelde ik me perfect thuis, ik zou erin kunnen wonen. Nog steeds krijg ik dat gevoel als ik terugkeer naar dat huis. Grandaddy waren gewoon een stel dudes, zoals iemand op I Love Music al opmerkte. Dudes die zingen over dudes-dingen, maar wel met een draai, want anders verveeld het al snel. En een voorliefde voor bizarre titels:

'Collective Dreamwish of Upper Class Elegance'
'He's Simple, He's Dumb, He's the Pilot'
'Jed the Humanoid '
'Poisoned at Hartsy Thai Food'
'Broken household appliance national forest'

..om er maar een paar te noemen..

Live bleken ze nog groter. Niet grote teen groot maar George Muresan groot. Die lieve, valse keyboarddeuntjes werden opgeblazen tot enorme proporties en die zompige gitaren leken ineens alle energie van het publiek door de snaren te kanaliseren. Eenvoudig groots, groots eenvoudig. Ik stond in een Duitse weide, het Hurricane festival ergens in de buurt van Hamburg. We hadden een uur of zes in de auto gezeten. Niet dat we perse gingen voor Grandaddy. Radiohead speelde, Sigur Ros ook, Underworld. Maar Grandaddy stal de show in een tent die bijna bezweek onder de vochtige hitte van die zomer. Ik had mijn Grandaddy albums al een prominente plek gegeven in mijn cdkast maar toen ik thuiskwam haalde ik ze eruit, poetste ze met grote zorgvuldigheid en plaatste ze helemaal bovenaan. De moneyspot, op ooghoogte, in het midden. Some real High Fidelity shit.
Nerd! yep.

Under the Western Freeway was mijn eerste ontmoeting met de baarden uit Modesto, naar eigen zeggen het meest saaie stad ooit. Volgens anderen ook, trouwens. Achteraf gezien is dit Grandaddy op haar rauwst. Stekelige effecten en speelse melodietjes. Under the Western Freeway was een dagdroom. De opzwepende melancholica van 'AM 180' met zijn raggende gitaren en de buiten-kamperen sfeer van 'Collective Dreamwish of Upper Class Elegance' stonden bol van het tiener-sentiment dat iedereen nog wel in zich heeft en dat af en toe nog eens naar buiten komt gewoon omdat het goed voelt. De baardmannen werden vrienden, dagdroomvrienden. Gewone dudes.

Het tweede album met de wazige titel, The Sophtware Slump, trok me nog verder die dagdroom in. Hier haalden ze hun eigen dagdroomvriend er zelfs bij, ze hadden er zelf ook een:

'Jed the Humanoid'
"[...] when we finished Jed we were so proud / we celebrated / congratulated / for what we'd created / Jed could run and walk, sing and talk and.../ compile thoughts and.../ solve lots of problems / we learned so much from him / a couple years went by an' somethin' happened / we gave jed less attention / we had new inventions / we left for conventions / Jed had found our booze and drank every drop / he fizzled and popped / he rattled and rocked / finally he just stopped"

The Sophtware Slump was anders, zweveriger, dagdromeriger. De vergelijkingen met ELO waren hier pas echt op hun plaats. Uitgestrekte orkestratie, verloren bliepjes. Een dement Kraftwerk die de zon en een stel gitaren hadden gevonden. Hier vonden ze hun gevoel voor abrupte bruggetjes die ineens melancholisch de diepte indoken. De dromerige vocalen tijdens ballads als 'Underneath the Weeping Willow' en 'So You'll Aim Towards the Sky' raakten zowaar precies de essentie van mijn eigen melancholische ik. Dagdromend en bitterzoet.

Sumday was weer een stuk gladder, ze leken uitgespeeld maar ik vond telkens weer een melodie, woordspeling of een snik in Lytle's stem op precies de juiste plaats. Dat maakte ook Sumday weer de moeite waard en nog steeds is het een plaat die in de auto kan rekenen op mijn eigen, zij het, valse inbreng. Nu kappen ze ermee, nog één plaat, Just Like the Fambly Cat en dan is het over en uit. Geen tour meer, niks. Ik moet zeggen dat het me best raakt. Wederom, silly, indiebandjes genoeg, dit, dat, dat dit maar ze hadden mijn hart vast. Ze raakten die snaren, ze eisten die glimlach. Ik begrijp het wel, maar wil het eigenlijk niet weten. "Het leverde niks op", maar wat betekenen zalen vol gelukkige mensen dan?

Kijk nog even naar deze mooie videoclip van 'Jed's Other Poem (Beautiful Ground)' en lees de profetische tekst van 'I Don't Wanna Record No More':

"One...
Two...
Three...
Four...

Tamn the tones
And test the tones
That pre-amp does
Impass the lomes
Continuing the input please
Dial in the gates release
Reverse phase and reverb plates
Will give the instrument some space
Earphone monitor fatigue
Green compression from Jonique
I sound as though I know my stuff
And sure I guess I know enough
But I'm just a dork
And can't really record
I'm sorry I won't say no more
Except for
I don't want to record anymore"

Het ga jullie goed, baarden.

Blaas op plz

Ten eerste is de albumhoes van Ghostface's Fish Scale (eta 28/02/06) redelijk fascinerend. Geen bling bling, geen uzi's of ak's. Slechts Ghost aan het werk, als de noeste arbeider die hij is. De enige constante in de Clan tegenwoordig. Fish Scale is voorbestemd om op te blazen. Alle ingrediënten zijn aanwezig, Ghostface zit nog steeds vol vuur, gefocust, gepassioneerd vooral. Striving for perfection. Beats van MF Doom, Pete Rock (!), J Dilla, Madlib. Dit voorproefje: 'Back Like That' (real audio), is een gladde soulglijer, vooral door de bijdrage van nieuw r&b talent uit de Jay-z's Defjam stal, Ne-Yo. Punt is dat Ghostface nog steeds zijn verhalen vertelt als geen ander, kalm en realistisch, met het hart op de juiste plek. Oprecht ontroerend zelfs. Met dartelend pianospel en "oeh oeh"'s op de achtergrond, een combinatie die niet te versmaden is. Gooi er nog wat rauwe boombap tracks en wat cameo's van Raekwon, Masta Killa en MF Doom bij en Fish Scale is een winner.

Raekwon bereidt zich ondertussen voor op de release van Cuban Linx II, harten worden angstvallig vastgehouden. Ik lijk wel alleen op de wereld als ik met droge ogen beweer dat Cuban Linx II het goeie spul gaat leveren. Maar met de realiteit op zak en twee tegenvallende albums, The Lex Diamonds Story en Immobilarity, ben ik stiekem best bang dat Rae zijn honger kwijt is. Hij schreeuwt wel van erg gladde daken als hij roept dat we hem nog niet moeten uitvlakken en door zijn album Cuban Linx II te noemen is elk tegenvallend resultaat een catastrofe. Nu of nooit. Er staat enorm veel op het spel. The Vatican Mixtape is een appetizer, veertig tracks, oude shit, collages en wat nieuw spul waaronder een track geproduceerd door Pete Rock waar ik de glinstering nog niet in gevonden heb. Opmerkelijk is het knip- en plakwerk van coupletten van Biggie (rip), Big Pun (rip), Raekwon en Nas. Fuck zeg, ik mis B.I.G. toch wel als ik dit weer hoor. New Yorks vuur in hart en nieren, waarschijnlijk een opname van relatief vroeg in zijn carrière want hier klinkt hij nog net zo gedreven als op 'Juicy', zijn beste track ooit. Big Pun is (was) Big Pun, nooit echt een liefhebber geweest, zijn stem heeft niks extra's, té vlak. De produktie is prachtig (het geluid minder), volle bassen en een subtiele piano. Respectvol, het zijn de stemmen die tellen hier. Als Rae erin komt glimlach ik toch weer breed hoor. Hij komt het best tot zijn recht tussen verschillende karakters, liefst aan de Ghosts zijde natuurlijk. Fingers crossed, steek een kaarsje aan, zeg een weesgegroetje. Alle hens aan dek, ik geloof er nog steeds in.

mp3 | 'Biggie, Big Pun, Raekwon & Nas'

Uit de oude doos: CASS.001

Grootser dan N.W.A. krijg je ze niet meer, zij stroopten hun mouwen op om de bouwstenen van gangstarap op elkaar te leggen. Zij bouwden de absurde villa waar Snoop, Warren G, Nate Dogg, Too Short, Tha Doggpound en Tupac in zijden kamerjassen met een glas Moët de high rollin' homeboy kunnen uithangen. Er is geen meerdere, zelfs geen gelijke.

De enige westkust supergroep die ze misschien, heel in de verte, met verrekijkers, kan zien is Westside Connection. Ice Cube (the gangster, voormalig N.W.A.), Mack10 (the killer) en WC (spreek uit: dub C, the dopedealer). De chemie is er. Drie diepe, geronde stemmen die er samen één volvette rijmbrei van maken. Geen hoogwaardige poëtische inslagen maar wel rake klappen richting Cypress Hill waar ze toentertijd een akkefietje mee hadden (inmiddels weer bijgelegd, aaw), de Oostkust (met name NYC, Bow Down (1996) werd net na de dood van Tupac uitgebracht, op het hoogtepunt van de Oost-West heibel) en iedereen die, kort door de bocht, niet uit Inglewood, Compton of South Central kwam.

De defensieve manier van tekstschrijven wringt op sommige plekken maar de simpele woordspelingen en dreigende flows van de drie zorgen ervoor dat dat er nauwelijks meer toedoet. De beats combineren het beste van achterover leunende g-funk magie met de frontale bassen van N.W.A. (beiden © Dr. Dre). In het licht van nu, met al die vernieuwende, naar techno hangende beats van Missy, Neger des Heils en Timbaland redt Bow Down het niet al zijn er momenten dat bliepende effecten naar het hier en nu wijzen, maar dat is hier niet het punt. Missy moet het ook niet van haar teksten hebben ("I feel the wind / five six seven / eight nine ten / begin, I sit on Hill's like Lauryn" ??), iedere rapper heeft zijn gebreken, (ssht Rakim).

Bow Down is een wervelwind van gangsta-terminologie ("about to drop the bomb / i'm the mothafuckin' Don / [...] pulling strings with my pinkyring"). De beats zuigen bescheiden en dienen slechts als ondergrond voor de die typische, snauwende Ice Cube flows. Mack10, Ice Cube maar vooral WC, ze beschikken over in steak-jus gedrenkte stembanden, onweerstaanbaar. Westside Connection heeft de rauwe randjes van N.W.A. afgerond en iets van het vuur ingeleverd maar voor onbezonnen genieten van die relaxte westkust hiphop is Bow Down ultiem bevredigend.

mp3 | 'Fuck All the Critics in the NYC

mp3 | 'Gangsta's Make the World Go Round'

mp3 | 'The Gangsta, The Killa and the Dope Dealer'

Die witte shit

Eindelijk eens een maagdelijk witte lay-out. Ik ben een lay-out hoer, dat was je vast wel opgevallen maar dit is wel okay zo vind ik. Niet die standaard bloggermeuk, een beetje aangepast. Wat meer ruimte voor tekst, lijkt me ook een goede zaak. Als ik nu wat meer tijd kon lenen ergens dan zat het met de inhoud ook wel goed.

Vaste items doen het altijd wel goed, net als Ludo met zijn Jandek serie waardoor ik (tegen beter weten in) toch steeds weer gefascineerd raakte door die maffe kluizenaar. Misschien doe ik een Uit De Oude Doos ofzo. Ik luister tegenwoordig naar een hoop oude hiphop cassettes die ik onlangs vond op de zolder van mijn ouderlijk huis. Van de nood een deugd maken heet dat, sinds ik een '91 bmw (dixit: beamer) rijd zonder cdspeler (oorzaak: luiheid en "i don't give a fuck" mentaliteit).

Later, dus...

en de oren gaan open

___________________________Wolf Ears?

Het lijkt er een beetje op dat de grenzen tussen experimenteel en 'mainstream' langzaam vervagen. Heel langzaam, heel geleidelijk en beperkt tot een dunne marge maar toch. Motel Mozaique heeft een deel van hun programma voor de opkomende 2006 editie vrijgegeven en het is werkelijk een schitterend staaltje bands boeken van Harry Hamelink en de zijnen. Komen ze: Mogwai, Black Dice!, Wolf Eyes !!!, Akron/Family, Tomán, Vashti Bunyan!

Dat Wolf Eyes op MM staat is toch wel een kleine revolutie te noemen. Dat wordt een frons-festijn, ik ben benieuwd hoeveel man er na de laatste brok feedback nog in de zaal staan.

Ook de line up van het dappere (K-RAA-K)3 Festival 2006 is bekend.(K-RAA-K)3 zoals altijd, op het scherpst van de snede programmerend:

BORBETOMAGUS [us]
BURNING STAR CORE [us]
ESPERS [us]
IDEA FIRE COMPANY [us]
IGNATZ [b]
LSD MARCH [jp]
OREN MARSHALL [uk]
MY CAT IS AN ALIEN [it]
PATTY WATERS & HENRY GRIMES [us]
PHARAOH OVERLORD [fin]
SIR RICHARD BISHOP [us]
WOODEN WAND AND THE VANISHING VOICE [us]

en dan is er nog het FatCat Festival, ook door (K-RAA-K)3 georganiseerd, in het KC België:

VASHTI BUNYAN (UK)
MÚM dj set (ISL)
KEMIALLISET YSTÄVÄT (FIN)
AOKI TAKAMASA + TUJIKO NORIKO (JP)
FOOD FOR ANIMALS (US)
ANTENNA FARM (UK)
AMM (UK)
RADIAN (AUT)
Com.A (JP)
THE IVYTREE (US)
VIBRACATHEDRAL ORCHESTRA (UK)
MAX RICHTER (UK)
MÚM (Gunni & Örvar) (ISL) vs KEMIALLISET YSTÄVÄT (FIN)

en natuurlijk, niet te vergeten: Sunn 0))), Earth, Espers, Wooden Wand & The Vanishing Voice in Paradiso begin maart. Zelfde weekend als het kraak3 festijn dus dat gaat lastig worden.....wat een lente, kan het nog mooier?

Die ouwe

Hij was altijd bezig. Ik was altijd nieuwsgierig maar ik stoorde hem nooit. Ik hield het stil. Ik wachtte op zijn hand en liet me leiden. Een donker kamertje, rood licht. De verwrongen chemische lucht, het had iets mysterieus. Altijd bezig, met zijn gereedschappen bij de hand, overal. Altijd voorbereidt, geen moment ging hem voorbij. De bewijzen plakken nog steeds op honderden meters papier. Momentopnames van dingen die je je niet herinnert, nikszeggend toen maar allesbepalend nu. Hij was altijd bezig en het was normaal dat hij alleen even voor een kopje koffie naar onderen kwam. In zijn hoofd al zijn volgende stap: bewerken of zo laten? Inkleuren of weggooien? De trap op en weer weg, het donker in.

In het donker zit hij allang niet meer. Overgestapt van de ene naar de andere inspiratie, vol overtuiging en tot ieders verbazing altijd weer gepaard gaand met het nodige succes. Vorige week zaterdag stond er een paginagroot artikel in Dagblad de Limburger, een mooi stuk. Met een gigantische foto. Mijn pa, het is hem gegund.



Dit is de foto waaraan de kop van het artikel refereert. Het heeft me nooit zo gepakt maar zoals in het artikel te lezen is, is het:

"[..]een vondst. Picasso laste twee dinky toys met de bodem tegen elkaar en plots was het een apenkop. Dan heb je zelf ontelbare malen een rendiergewei gezien, maar niet de potentie die het heeft om iets heel anders gestalte te geven. Je moet het zien."

Zo bekeken is het ineens niet meer dat vreemde object waar ik vaak zat tegen aan gekeken heb. Het is kunst, ik wist het wel maar ik besefte het niet. Het is trash art.

De expositie van mijn vader in onze eigen Galerie De Kunstvloer (website is down maar we zijn bezig hem te reanimeren) duurt nog tot 31 maart 2006. Iedereen is uiteraard welkom.

Hoofdletter ROCK

Kom dit jaar maar eens een rock album tegen dat je harder tegen je slapen mept. Op Pink heersen de riffs, stonerriffs opgetild en weggeblazen, de ruimte in. Pink maakt zo Queens of the Stone Age overbodig. Dit is alvast mijn go to plaat voor de eerste helft van dit jaar als ik even niks weet op te zetten. Het enige minpuntje is toch weer de zang, Taki Toki Tuki (ofzo) mag zijn lippen gerust op elkaar houden. Verders, almachtig.

metal? huh?

Zorg dat je erbij bent, metal leeft.

Zie hier de bewijzen en luister vooral. Luister, luister, luister.
Een blackmetal dossier op KM moet er dan toch echt van komen.

zwart op foto

Het is te makkelijk om de hele black metal traiditie (corpsepaint/ijzeren pinnen/zwaarden) onderuit te halen als een of andere uiting van puberale emoties. Foto's die de essentie van de (relatieve) echtheid/puurheid van die mensen weten te vangen zijn schaars. Fotograaf Peter Beste wist de (vooral door de media veronderstelde) waas van vijandigheid te omzeilen en maakte een schitterende foto reportage van vooraanstaande black metal gasten. Bovenstaande foto is vooral erg beeldend, het contrast oud vrouwtje/enge man is behoorlijk groot.

klik op norwegian black metal

toch even lachen? (Taake)

{..}

Erg druk met het reanimeren van de MARS sectie van KindaMuzik. Ik ben volop bezig nieuwe content te genereren (ideëen zijn welkom). het voelt echt aan als een frisse uitdaging en dat had ik dus nodig. Goed begin van het nieuwe jaar dus maar dat betekent ook dat ik erg weinig tijd heb om Kromme Tonen te onderhouden. Betekent niet dat ik niet mijn best ga doen natuurlijk.

Inmiddels een lijntje uitgegooid naar Displeased Records voor de zwartse metalen dus dat zit ook wel goed. De ogen zijn uiteraard gericht op de Leviathan/Xasthur split en de nieuwe Nortt.

Lees hier een interview/artikel met Twilight. Omar: "met name dat laatste over Wrest, Malefic en de witte sokken is hilarisch. Wat een figuren. Azentrius klinkt overigens als een simpatico figuur."
Dank voor de tip! Fascinerend verhaaltje weer.

ik eet je op

Steek een strijker af in mijn hart. Laat me luisteren, laat me glimlachen. Zingend of elk woord haar laatste is. Van mij mag het, die laatste noot, de rest van het album boeit hierna toch niet meer.

'The Greatest', Cat Power. Ze kan het wel ;)

*disclaimer: ja goed, ik ben een sucka voor violen en piano's...wie niet

Absorberen

Coil. Waar te beginnen? Bij het gat dat is ontstaan na het wegvallen van Jhonn Balance of toch maar bij het schitterende, adembenemende, bijna alles overbodig makende Ape of Naples? Het is dat hij nog niet uit is, 10 januari pas, maar deze had mijn top10 van 2005 bijna compleet op zijn kop gezet. Ik moet zeggen dat Coil me nooit zo gegrepen heeft, meer een geval van nog niet helemaal aan toe gekomen, al wachten er best wat mp3s op mijn harde schijf, klaar om verslonden te worden waarschijnlijk. Totnutoe lagen ze rechts van me, deze kwam echter frontaal op me af. Liefde op het eerste gezicht. Ik ben ook zelden zo gefascineerd geweest door een albumhoes, ik wil meteen de lp hebben, aan de muur hangen. Hier mag mee worden gepronkt. Maar wederom dwarsbomen de Nederlandse distributeurs mijn geluk want zoals het er nu uitziet komt er geen Nederlandse release. Dat betekende volgens Sounds dat je maar liefst 35 euro voor het ding mag neertellen. Daar heb je dus drie goede blackmetal cdtjes voor dacht ik toen.