en ik wil je nooit meer zien!

Het is zelfs een beetje vreemd dat ik het nog zo lang heb gerekt. Misschien ook wel logisch, het overgaan van rustig afwachten tot hij weer in de bus ploft tot het overgaan tot opzegging is een traag proces. Van hoop, teleurstelling, hoop, teleurstelling, hoop etc. Nu is de toegevoegde waarde er voor mij al een jaar of drie vanaf. Immers, de internetmuziekfreak loopt een paar weken voor op een maandelijks uitgegeven blad. Overbodig, in deze vorm tenminste. De overgang naar een gedeelde uitgave met Aloha betekende daarnaast meer McCartney, Yes en Cream. Dat kon nooit goed gaan wat mij betreft, laten we eerlijk zijn, als de uitgever dit niet perse gewild had, dan was hij er niet gekomen. Ben je schrijver of redacteur bij de een, dan wil je niet samen met de ander. Maar het geld he, geld bepaalt, zelfs op het creatieve vlak waar er zo op wordt gelet dat die twee gescheiden blijven. Geld is als olie in tegenstelling tot het creatieve water. Dan speelt schuldgevoel op, ongelooflijk ja, ik betaal voor die woorden, die ik haast kan voorspellen, net als de inhoud, die er niet op vooruit is gegaan (enkele uitzonderingen daargelaten, al is ook dat Keulen stuk rijkelijk te laat!) Maar goed, OOR is niet meer voor mij. Het is net zoveel de schuld van mijn honger als van hun gebrek aan progressie en daarom kunnen we beter uit elkaar gaan. Volgend jaar wordt OOR-loos.