I <3 youtube

Hail youtube! Ongetwijfeld de beste cyber-uitvinding sinds soulseek, ik kan zelfs weer genieten van de NBA All Star Dunk Contest, ooit kwam er elke vrijdag een voor iedereen toegankelijk half uurtje NBA op Filmnet, ik was aan de buis gekluisterd. Nu ruim acht jaar niet meer op competitie niveau gespeeld maar als je dit....



....weer ziet. Die gast is dus 1 meter 80, hier krijg ik enorme kriebels van in mijn buik. Zonde dat Canal+ zo duur is maar god bless youtube.

Check hier de hele dunk wedstrijd, kids is flyin'! Heerlijk!

1.21.2

Bas 'jazz motherfucker' Ickenroth en ikzelf presenteren op KindaMuzik: De Ultieme Instrumentale Top50

Een danige klus, maar wel de moeite. Hier valt dan ook niet aan te tornen!

.nu.

Allemaal kopen die plaat. nu.

en theo de pejo is terug, uiteraard

Driedubbele espresso

Jezus Christus op zijn kop aan het kruis zeg. Sortsind. Natuurlijk had ik eerder naar Martijn moeten luisteren en deze gitzwarte klomp verderf meteen moeten opsnorren maar dat kwam er pas gisteren van. Zwarter dan dit krijg je ze niet. De duivel rent hier nog van weg met een keutel van zijn benen druipend. Ik trek dit niet in één luistersessie, echt niet.

Youre my American thighs

guitar's fuckin future

Kwijlend, in Hasselt, alweer ja. In Hasselt ligt een grote portie van mijn lichaamsvocht, maar dat is niet geheel zonder reden. Vorig jaar waren het de Magik Markers, ik had zelden zoiets meegemaakt. Nooit eigenlijk, het dichtst in de buurt kwam een intense sessie van AC/DC's Thunderstruck op het bed van mijn zusje, samen met mijn zusje. Het leek een spel maar ik was oh zo serieus, hetzelfde gold voor de Magik Markers, alleen, zij konden spelen, of speuluh, raggen. Zij werden een met de elektriciteit die van hun instrumenten spatte. Zangeres/gitariste Elisa Ambroglio (links op de foto, aaw) ging/gaat tekeer als de geest van Patti Smith op morfine terwijl ze brute liefde met haar gitaar bedrijft. Drummer Pete Nolan speelde/speelt zo strak als een oerknal-metronoom, hij legt de basis die er eigenlijk niet is, vrij maar voldoende aanwezig om het aards te houden. Bassiste Leah Quimby als de stoïcijnse schone, vol vuur onder die kalme buitenkant.

Sindsdien ben ik op zoek naar de evenaring van die belevenis, totnutoe zonder veel geluk. Hun albums en de vele bootlegs en live opnames gaan allemaal schuil achter een waas van amateuristische opnames. I Trust My Guitar Etc... leek daar verandering in te brengen maar bood als geheel te weinig houvast. Nu is er A Panegyric to the Things I Do Not Understand en hier was ik al die tijd naar op zoek. Dit is de eerste keer dat ik de energie voel die ik toen in Hasselt voelde. Die tomeloze drang naar een vrijgevochten rock 'n' roll spirit is hier volop aanwezig. De gitaar als geleider voor een botsing tussen creativiteit, eigenzinnigheid en de vurige basis van pure rock 'n' roll verkracht, zoals het hoort. Zoals Harry Pussy dat deed, zoals Wolf Eyes dat doet. Zoals Sonic Youth ons met Confusion Is Sex ooit beloofde. Ik zou er nog meer over kwijt kunnen maar dat bewaar ik voor mijn KindaMuzik recensie. Ik waarschuw jullie wel als die online staat, je kunt hem ook gewoon net als ik meteen bestellen bij Volcanic Tongue of het label waar hij op uitgebracht is, Gulcher.

gewoon ff lekker, man

Even tussendoor, gewoon omdat het zo lekker is, wat heuglijk nieuwsch!

Tony Conrad op )toon) 7

Dit is mega, hiervoor rijd ik van Venlo naar Haarlem, waarschijnlijk.

Twilight bezig met opnames van/ideeën uitwisselen over nieuwe album

Nieuw Xasthur album, Subliminal Genocide, in de maak

Nieuw Leviathan album in de maak + nieuw Lurker of Chalice album in het vooruitzicht

...en Paavoharju op Motel Mozaïque natuurlijk, schitterende line up

Nu ik jullie toch spreek, allemaal aan de Julie Mittens! Ons eigen Fushitsusha-lite, binnenkort spreek ik ze voor Gonzo, check die shit

Geestig

lees: Schaap of geit?

Een serie interessante artikelen in de New Scientist (link via) waaronder dit stuk waarin wordt ingegaan op het onderscheid tussen personen die paranormale ervaringen hebben en personen die daar schijnbaar immuun voor zijn. Lees dat stukje! Kort:

"The animal terminology stems from a passage in the Bible about a shepherd sorting through his flock to separate the sheep - representing the nations that believe in God - from the goats, or those that do not."

Schaap of geit, ik ben duidelijk een geit maar wat ben jij?

Inhakend op muzikaal vlak kom je dan snel terecht bij The Ghost Orchid: An Introduction to EVP, dat afgelopen maand opnieuw is uitgebracht door Ash International. Helaas heb ik die promo aan iemand anders gegeven, typisch geitengedrag ja. Ik heb die plaat dus nog niet gehoord maar er spelen andere voorbeelden door mijn hoofd die veel meer tot de verbeelding spreken. Want of iets suggestie of realiteit is doet er in een fantasie niet toe, die kun je zo kleurrijk maken als je zelf wilt. Muziek (gehoor) lijkt daarbij de sterkste stimulator. Veel meer dan smaak of gevoel stimuleert muziek (geluid) je fantasie. Een luchtbel in de verwarming als je 's avonds je bed instapt leidt redelijk snel tot gedachten over inbrekers, geesten, je schoonmoeder etcetera. Bij een prikkel in je zij denk ik eerder aan een doornenstruik dan aan een ninja ster, bij de geur van verbrande materie denk ik eerder aan mijn oven dan aan een enthousiaste pyromaan. Muziek stimuleert omdat het je fantasie constant voedt, het geeft je een set kleuren, vormen en tekens die je in je eigen hoofd gaat rangschikken. De meest intense platen (hoogst persoonlijk, al lijken er enkele algemene voorbeelden te gelden¹)laten je dat onbewust doen zodat de fantasie zich moeiteloos door de realiteit weet te weven.

Veel van die momenten hangen samen met dagenlang absorberen, iets dat in deze download-tijd nog maar zelden voorkomt, maar dat hoeft niet perse. Soms is een plaat direct prikkelend en sleept hij je meteen mee naar een speciale plek. Ariel Pinks The Doldrums had voor mij een dergelijk effect. Zeer regelmatig en binnenkort meer, hierover. Dit is namelijk het gebied waarin muziek me het meest aanspreekt, tussen het bewuste en onbewuste.
Mede geïnspireerd door verschillende posts hier, hier en hier. Hauntology y'all

[¹ Can - Tago Mago, Brian Eno - On Land, Tim Buckley - Starsailor, Charles Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady ..... en meerrrrr. Recentelijk bijvoorbeeld Lurker of Chalice]

Jonge geesten

Ik was even vergeten hoe goed Han Bennink ook alweer was maar na afgelopen zondag ben ik weer eens met mijn neus op het heerlijke feit gedrukt. Wat een mooie gedachte om te weten dat je zomaar even een van 's werelds beste drummers mag zien in het miezerige (het regende) Venlo. Het was niet bijzonder druk en ik had het idee dat de mensen die er waren zich merendeels focusten op het saxofoonspel van Benjamin Herman terwijl Bennink in zijn eigen universum de show stal. Bennink prikkelt, alleen al zijn mimiek is genoeg om een zaal van levensvreugde te voorzien. Hij bezit een kinderlijk enthousiasme, nog steeds, dat als een virus overslaat op zijn toeschouwers. Waaronder ook een tweetal kinderen deze zondag, die tussen de twee sets (ze deden er dus twee, het kon niet op) zelfs even de kleedkamer binnenliepen om een tekening te laten signeren. De twee kwamen terug met quotes van Bennink waar ik stiekem erg om moest grijnzen. Ik ben ze helaas vergeten, het bracht me wel op de gedachte dat Bennink door een stel kinderen geïnterviewd zou moeten worden. Dat levert volgens mij een schitterend artikel op. Eenmaal thuis surfde ik direct naar Benninks site en wat zie ik daar? Brieven van kinderen aan hun muziekleraar die Bennink onlangs uitnodigde om een masterclass te geven. Die brieven als het bewijs van Benninks eeuwigheid. Daar doet hij het voor.



Nog zo'n gedachteflard die me te binnenschoot is dat Bennink met zijn percussionele speelsheid erg dicht bij die ongeremde kinderlijkheid van Animal Collective en Ariel Pink in de buurt komt. De muziek verschilt als appels en peren maar de essentie is hetzelfde: plezier.

Veertig jaar geleden deelde hij podia met Eric Dolphy en Wes Montgomery en nog steeds blaakt hij van spelvreugde. Respect.
Ik wordt klein van bewondering als ik eraan denk dat hij regelmatig met Derek Bailey (r.i.p.) speelde. Nog gunt hij iedereen een kans om bij hem in de buurt te komen, zo speelden ze zondag vooral nummers van contrabassist Ernst Glerums nieuwe album, The Itch. Bennink geniet zichtbaar als Glerum een meeslepende solo van zijn bassnaren laat glijden, als hij een foutje maakt grijnst hij, hij kickt er bijna op. Zelf struikelt hij regelmatig over zijn drumstokken, kwastjes, koebellen en bekkenschalen. Je vraagt je af of hij het erom doet. Hij staat op, schuift zijn stoel naar achteren en gaat zitten, de poten schrapen over de vloer. Pas drie seconden later realiseer je je dat hij geen last heeft van een slapend stuitje maar de stoel bij zijn spel betrekt. Wanneer hij een koebel op zijn snaredrum legt, zijn ogen sluit en om beurten op de rand van de drum en de koebel slaat en die er uiteindelijk afglijdt, vraag je je af of hij niet weet dat die koebel er uiteindelijk afglijdt. Schitterend, genieten van een levende legende. Dat maak je zelden mee.

Aanbevolen:
Eric Dolphy - Last Date
Derek Bailey, Han Bennink en Evan Parker - Topography of the Lungs
Derek Bailey, Han Bennink - Post Improvisation I

Verplicht leesvoer:
The Church of Me over Derek Bailey

smachten naar..

hummmmmmmmmmmmm

Vraag me eens naar welk album ik het meest uitkijk dit jaar. "Eh rizz naar welk album etc?" Bardo Ponds Ticket Crystals. Vorige week zaterdag sprak ik eindelijk eens met gitarist Michael Gibbons. Na drie jaar aan hun taas getrokken te hebben. Nooit enige reactie dus ging ik er maar vanuit dat ze al trippend door het leven gingen als door Hare Krishna-geïnfecteerde wietrokers. Blijkt toch wel mee te vallen, erg aardige gast en we hebben dan ook anderhalf uur over de nieuwe plaat, freejazz en uhh, zijn beagle gepraat (al heb ik dat laatste maar snel afgekapt). De telefoonrekening zie ik liever niet.
Op de The Wire site staat al een voorproefje van het album, 'Lost Word'. Ik kan maar één ding zeggen: brrrrrrrrrrrrr. Kippenvel, erg mooi. Vooral die mysterieuze Oosterse tinten maken het weer typisch Bardo, feedbacking fo' life. Ik kan niet wachten tot ik het album binnen heb.

dan nog even dit..
...een paar maanden geleden vond ik Darkthrone's nieuwe single 'Too Old, Too Cold' ergens eenzaam in de slskmap van een nog snellere downloadcat dan mijzelf. Eerste oordeel: meh. Teveel Motörhead te weinig Transilvanian Hunger. Nu heb ik de Too Old, Too Cold e.p. binnen en hmmm, dit klinkt stukken beter. Nog steeds meer Motörhead dan TH maar de sound is heerlijk smeuïg, moddervet, drassig en strak. De goth-croon van Nocturno Culto tijdens de Siouxsie cover 'Love In a Void' is bovendien erg overtuigend.